Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-414/12/14-S/MD
z 25 marca 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów – po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 19 września 2013 r. sygn. akt I SA/Sz 980/12 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2012 r. (data wpływu 6 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym w dniach 3 lipca 2012 r., 30 grudnia 2013 r. oraz 17 lutego 2014 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego udostępnienia podmiotowi trzeciemu infrastruktury wodociągowo-kanalizacyjnej, prawa do odliczenia podatku naliczonego (jako skutku opodatkowania tej czynności) oraz prawa do dokonania stosownych korekt deklaracji – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 6 kwietnia 2012 r. złożono wniosek, uzupełniony w dniach 3 lipca 2012 r., 30 grudnia 2013 r. oraz 17 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego udostępnienia podmiotowi trzeciemu infrastruktury wodociągowo-kanalizacyjnej, prawa do odliczenia podatku naliczonego (jako skutku opodatkowania tej czynności) oraz prawa do dokonania stosownych korekt deklaracji.


We wniosku oraz jego uzupełnieniach, przedstawiono następujący stan faktyczny.


Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i comiesięcznie składa do urzędu skarbowego deklaracje VAT-7. Od wielu lat prowadzi szereg projektów inwestycyjnych polegających na budowie infrastruktury wodno-kanalizacyjnej na swoim terenie. W latach 2007-2009 ponosiła wydatki dotyczące sukcesywnie realizowanych etapów budowy sieci wodno-kanalizacyjnej. Poszczególne projekty inwestycyjne dotyczyły budowy i modernizacji wodociągu, ujęć oraz stacji uzdatniania wody, towarzyszących im hydroforni oraz budowie kanalizacji i oczyszczalni ścieków.

W latach 2007-2009 – na podstawie umowy z dnia 29 marca 1996 r. o eksploatację wiejskich wodociągów zbiorowych na terenie Gminy oraz na podstawie umowy z dnia 2 lipca 2007 r. o eksploatację oczyszczalni ścieków wraz z siecią kanalizacji w Gminie – ww. infrastruktura wodno-kanalizacyjna została powierzona podmiotowi trzeciemu w nieodpłatne użytkowanie, tj. Wojewódzkiemu …(dalej: Zakład) i była użytkowana przez niego tylko w tych latach.

Na podstawie ww. umowy z dnia 29 marca 1996 r., Zakład zobowiązany był do eksploatacji, konserwacji oraz przeprowadzania remontów wiejskich wodociągów zbiorowych dotyczących 13 miejscowości. Zgodnie z brzmieniem umowy z dnia 2 lipca 2007 r., Zakład zobowiązany był dodatkowo do eksploatacji i konserwacji urządzeń technologicznych zainstalowanych na terenie oczyszczalni ścieków w miejscowości B. wraz z instalacją tłoczną ścieków oczyszczonych poprowadzoną do rzeki K., eksploatacji i konserwacji sieci kanalizacyjnej, grawitacyjnej i tłocznej wraz z przepompowniami sieciowymi oraz przyłączami, a także do eksploatacji i konserwacji przepompowni przydomowych.

Infrastruktura wodno-kanalizacyjna wykorzystywana jest do realizacji sprzedaży opodatkowanej w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków. Zgodnie z umową, Zakład nalicza i pobiera opłaty za wodę oraz opłaty za świadczone usługi kanalizacyjne i pokrywa nimi koszty eksploatacji sieci wodociągowo-kanalizacyjnej.

Gmina, w składanych deklaracjach podatkowych dla podatku od towarów i usług za okres do końca 2009 r., nie ujawniała ani podatku należnego, ani podatku naliczonego związanego z użyczeniem infrastruktury wodno-kanalizacyjnej. Zakład nie jest w żaden sposób powiązany z Gminą. W szczególności Gmina nie ma w nim udziałów. Nie ma również wpływu na zarządzanie oraz nadzór nad Zakładem. Nie ma również powiązań rodzinnych, majątkowych, bądź wynikających ze stosunku pracy pomiędzy Gminą (albo osobami pełniącymi w Gminie funkcje zarządzające, bądź kontrolne) a Zakładem (osobami pełniącymi w Zakładzie funkcje zarządzające, bądź kontrolne).


W związku z powyższym opisem we wniosku oraz jego uzupełnieniach, zadano następujące pytania.


  • Czy – w opisanym stanie faktycznym – podatnik może uznać, że czynność nieodpłatnego udostępnienia infrastruktury komunalnej podlega opodatkowaniu, w konsekwencji czego przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego?
  • Czy w opisanym stanie faktycznym, podatnik ma prawo dokonać korekt deklaracji w zakresie podatku naliczonego i należnego za okresy, w którym przedmiotowa infrastruktura była nieodpłatnie użytkowana przez Zakład?
  • Jaka powinna być podstawa opodatkowania dla czynności wydania do nieodpłatnego użytkowania?


Zdaniem Gminy, czynność nieodpłatnego oddania do używania powinna być opodatkowana, w związku z czym podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Gmina stwierdziła, że z obowiązującego od 2004 r. do końca marca 2011 r. brzmienia art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynikało, że nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Tak więc obowiązek opodatkowania czynności nieodpłatnego świadczenia usług był uzależniony od tego, czy podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami.

Wskazała, że początkowo uznawała, że nie miała prawa do odliczenia w związku z realizacją inwestycji w infrastrukturę komunalną. Było to związane, po pierwsze z uwagi na finansowanie inwestycji ze środków pomocowych („zewnętrznych”), zaś po drugie ze względu na fakt, że inwestycja miała służyć wykonywaniu zadań własnych. Obecnie stoi na stanowisku, że powyższe okoliczności nie miały znaczenia dla istnienia po jej stronie prawa do odliczenia podatku naliczonego od realizacji powyższej inwestycji.

Po pierwsze bowiem sam fakt, że inwestycje zostały sfinansowane po części ze środków pomocowych nie ma znaczenia dla istnienia prawa do odliczenia. Rolą prawa do odliczenia podatku jest bowiem uwolnienie podatnika prowadzącego działalność gospodarczą od finansowego ciężaru podatku. Nie ma przy tym znaczenia źródło finansowania wydatków, w których zawarty był podatek obciążający podatnika. Liczy się jedynie obiektywny fakt przeznaczenia towarów i usług obciążonych podatkiem do działalności opodatkowanej. Takie wnioski wynikają także z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE (zob. np. wyrok w sprawie C-204/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii). Trybunał w wymienionym wyroku jednoznacznie stwierdził, że nie można wprowadzić do przepisów krajowych przepisów, które ograniczałyby możliwość odliczenia VAT od zakupów finansowanych subwencjami.

Po drugie okazało się ostatecznie, że przedmiotowa inwestycja nie służyła realizacji zadań własnych Gminy, lecz została oddana do używania innemu podmiotowi (zewnętrznemu). Jest to niewątpliwie określone świadczenie dla innego podmiotu. Nie jest to – jak to często ma miejsce – przesunięcie środków majątkowych w ramach jednostek zależnych gminy (takich jak komunalne zakłady budżetowe). W tym przypadku oddanie majątku nastąpiło na rzecz podmiotu zewnętrznego. Gmina stwierdziła, że uważa zatem, że czynność oddania majątku do nieodpłatnego używania innemu podmiotowi (niepowiązanemu w żaden sposób z Gminą) powinna podlegać opodatkowaniu. Nie widzi więc przeszkód do złożenia korekt deklaracji dla podatku od towarów i usług za historyczne okresy, obejmujące zarówno zwiększenie sprzedaży opodatkowanej z tytułu użyczenia wraz z podatkiem należnym, jak i zwiększenie podatku naliczonego do odliczenia z tego tytułu.

W odniesieniu do pytania trzeciego Gmina stwierdziła, że podstawą opodatkowania dla czynności, o których mowa powyżej, powinna być w każdym miesiącu miesięczna wartość amortyzacji składników majątku oddanych do nieodpłatnego użytkowania, powiększona o ewentualne koszty administracyjne związane z oddaniem tych składników.

Zgodnie z przepisem art. 29 ust. 12 ww. ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Z orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE (wówczas Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości) w sprawie C-230/1994 Renate Enkler vs Finanzamt Homburg oraz w sprawie 50/88 Heinz Kuhne v. Finanzamt Munchen III wynika, że w tego rodzaju przypadkach podstawę opodatkowania należy kalkulować jako część tych wydatków eksploatacyjnych oraz wydatków na nabycie, bądź wytworzenie, od których podatek podlegał odliczeniu, w proporcji do czasu nieodpłatnego wykorzystania tego składnika majątkowego.

Gmina stwierdziła, że zgodnie z umowami użyczenia nie ponosiła żadnych wydatków związanych z bieżącym utrzymaniem użyczonej infrastruktury wodno-kanalizacyjnej. W tym przypadku składnik majątkowy oddawano w każdym miesiącu na cały czas do nieodpłatnego używania. To właśnie wielkość miesięcznej amortyzacji tych składników majątku odpowiada wydatkom poniesionym na ich nabycie, bądź wytworzenie przypadającym na dany miesiąc ich użytkowania.

W związku z tym przyjęła, że podstawa opodatkowania dla czynności oddania – w danym miesiącu – infrastruktury komunalnej w nieodpłatne użytkowanie powinna być kalkulowana jako wartość przypadającego na ten miesiąc odpisu amortyzacyjnego od tych składników majątkowych i powinna być ewentualnie powiększona o koszty administracyjne związane z oddaniem tych składników majątkowych do używania.

W dniu 11 lipca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną nr ITPP2/443-414/12/MD stwierdzając, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2012 r. jest nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem zawartym w ww. interpretacji indywidualnej – po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa – Gmina złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, który wyrokiem z dnia 19 września 2013 r. sygn. akt I SA/Sz 980/12, uchylił zaskarżoną interpretację.

W wyroku tym Sąd zakwestionował stanowisko organu i wskazał, że „Przyjęcie zatem do oceny prawnej innego stanu faktycznego niż zawarty we wniosku skutkowało oczywistą wadliwością wydanej interpretacji. Ta oczywistość tkwiła w tym, że skoro rolą organu podatkowego jest sformułowanie „oceny stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny”, to organ musi bazować na tych samych elementach stanu faktycznego, w ramach których stanowisko w sprawie oceny prawnej tegoż stanu wyraził wnioskodawca. Dla dokonania prawidłowej oceny stanowiska wnioskodawcy musi być zachowana tożsamość stanu faktycznego poddawanego kwalifikacji prawnopodatkowej przez wnioskodawcę i przez organ podatkowy. W przeciwnym razie wynik kontroli organu podatkowego nie odnosi się do poglądów prawnych formułowanych przez wnioskodawcę na tle opisanego przez niego stanu faktycznego, lecz do stanu faktycznego stworzonego przez sam organ”.

W dniu 5 grudnia 2013 r. wpłynęło do tutejszego organu ww. orzeczenie opatrzone klauzulą prawomocności.

W dniu 11 grudnia 2013 r. tutejszy organ wezwał Gminę do uzupełnienia wniosku poprzez jednoznaczne wyjaśnienie: czy stwierdzenie zawarte w części w części H – „Własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego” formularza ORD-IN – „Podatnik początkowo uznawał, że nie miał prawa do odliczenia w związku z realizacją inwestycji w infrastrukturę komunalną. Było to związane z założeniem, że nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego po pierwsze z uwagi na finansowanie inwestycji ze środków pomocowych („zewnętrznych”), zaś po drugie ze względu na fakt, że inwestycja miała służyć wykonywaniu zadań własnych przez Gminę. Obecnie podatnik stoi na stanowisku, że powyższe okoliczności nie miały znaczenia dla istnienia po jego stronie prawa do odliczenia podatku naliczonego od realizacji powyższej inwestycji” – jest częścią stanu faktycznego sprawy i oznacza, że Gminie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabyć towarów i usług dotyczących sukcesywnie realizowanych etapów budowy sieci wodno-kanalizacyjnej, bezpośrednio z tytułu dokonania tych nabyć w latach 2007-2009, jako związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług?

W odpowiedzi na ww. wezwanie Gmina postawiła tezę, że „Prawo podatnika do odliczenia nie jest kwestią istnienia faktów tylko przysługujących uprawnień”. Tym samym uchyliła się od jednoznacznego rozgraniczenia stanu faktycznego od jej stanowiska w sprawie. Organ podjął kolejną próbę wyjaśnienia stanu faktycznego. Było to o tyle uzasadnione, że głównym zarzutem Pełnomocnika na gruncie uprzednio złożonej skargi na interpretację indywidualną nr ITPP2/443-414/12/MD – co zostało nota bene uwzględnione przez WSA w Szczecinie w jego wyroku uchylającym – było „(…) naruszenie przepisów postępowania tj. art. 14c § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zmianami – dalej jako O.p.) poprzez nieuzasadnioną modyfikację stanu faktycznego przedstawionego przez skarżącą (…)”.

Ostatecznie w odpowiedzi na kolejne wezwanie z dnia 21 stycznia 2014 r. do uzupełnienia wniosku Gmina stwierdziła, że elementem stanu faktycznego jest następujące twierdzenie: „Podatnik uważa, że miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków inwestycyjnych związanych z infrastrukturą komunalną”.


W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 19 września 2013 r. sygn. akt I SA/Sz 980/12 oraz stan faktyczny sprawy ustalony ostatecznie w odpowiedzi na wezwanie z dnia 21 stycznia 2014 r. do uzupełnienia wniosku – stanowisko Gminy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.


Według art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:


  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.


Należy przy tym wskazać, że w świetle art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Po zakończeniu użyczenia biorący do używania obowiązany jest zwrócić użyczającemu rzecz w stanie nie pogorszonym.

W świetle treści art. 8 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym w okresie, którego dotyczy wniosek Gminy), nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.


Z powyższego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione łącznie dwa warunki:


  • brak związku świadczonych usług z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem;
  • istnienie prawa podatnika do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego związanego ze świadczonymi usługami.


Zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy (obowiązującego do dnia 31 grudnia 2013 r.), w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Według 29a ust. 5 ustawy (obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r.), w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Zgodnie z dyspozycją art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, przy czym podatek naliczony winien dotyczyć zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez podatnika.

Według art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

W myśl ust. 11 tego artykułu, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy).

Ogólne zasady składania korekt deklaracji zostały uregulowane w art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) – dalej jako „Ordynacja podatkowa”.

Zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej).

Według art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Ze złożonego wniosku wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W latach 2007-2009 ponosiła wydatki dotyczące sukcesywnie realizowanych etapów budowy sieci wodno-kanalizacyjnej. W tym okresie wskazana infrastruktura była nieodpłatnie użytkowana przez podmiot trzeci, który wykorzystywał ją do realizacji sprzedaży opodatkowanej. Gmina miała prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków inwestycyjnych związanych z infrastrukturą komunalnych. W składanych deklaracjach dla podatku od towarów i usług za lata 2007-2009 r. Gmina nie wykazywała jednak ani podatku należnego związanego z użyczeniem infrastruktury wodno-kanalizacyjnej, ani podatku naliczonego związanego z wydatkami dotyczącymi sukcesywnie realizowanych etapów budowy tej sieci.

Na tym tle Gmina powzięła wątpliwość dotyczącą opodatkowania czynności nieodpłatnego udostępnienia podmiotowi trzeciemu infrastruktury wodociągowo-kanalizacyjnej, prawa do odliczenia podatku naliczonego jako skutku opodatkowania tej czynności oraz prawa do dokonania stosownych korekt deklaracji.

Biorąc pod uwagę fakt, że – jak wynika z ostatecznie ustalonego stanu faktycznego sprawy – Gminie pierwotnie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do towarów i usług wykorzystanych do wybudowania ww. infrastruktury, wystąpiły przesłanki, aby nieodpłatne świadczenie Gminy, o którym mowa we wniosku (tj. użyczenie infrastruktury wodociągowo-kanalizacyjnej podmiotowi trzeciemu) – w świetle art. 8 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym w okresie, którego dotyczy ten wniosek) – opodatkować (jeżeli zobowiązanie podatkowe z tego tytułu nie przedawniło się). Wówczas podstawę opodatkowania należy ustalać na podstawie dyspozycji art. 29 ust. 12 ustawy (od dnia 1 stycznia 2014 r. jego odpowiednikiem jest art. 29a ust. 5 ustawy). W przypadku Gminy podstawą opodatkowania dla nieodpłatnie świadczonej usługi, o której mowa we wniosku, może być „w każdym miesiącu miesięczna wartość amortyzacji składników majątku oddanych do nieodpłatnego użytkowania, powiększona o ewentualne koszty administracyjne związane z oddaniem tych składników”, o ile „(…) wielkość miesięcznej amortyzacji tych składników majątku odpowiada wydatkom poniesionym na ich nabycie, bądź wytworzenie przypadającym na dany miesiąc ich użytkowania”.

Nie zmienia to jednak skutków faktu, że Gmina – mimo przysługiwania jej pierwotnie prawa do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do towarów i usług wykorzystanych do wybudowania sieci wodno-kanalizacyjnej – w latach realizowania tej inwestycji, tj. w latach 2007-2009, z tego prawa nie skorzystała. Skoro zatem wniosek o interpretację indywidualną Gmina złożyła w drugim kwartale 2012 r. – rozważyć należy dwie sytuacje:


Po pierwsze, zasadność odliczenia nieodliczonego uprzednio podatku naliczonego poprzez dokonanie stosownych korekt deklaracji na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy. W zakresie podatku naliczonego, co do którego prawo do odliczenia powstało:


  1. w 2008 r. – winny być one dokonane najpóźniej do końca 2012 r.;
  2. w 2009 r. – winny być one dokonane najpóźniej do końca 2013 r.


Po drugie, definitywne wygaśnięcie – w świetle brzmienia art. 86 ust. 13 ustawy – z dniem 1 stycznia 2014 r. prawa do skorygowania nieodliczonego uprzednio podatku naliczonego. Od tego bowiem momentu Gmina utraciła prawo do skorygowania tego podatku nawet za ostatni rok (2009) okresu analizowanego w niniejszej interpretacji.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj