Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-771/15-3/SK
z 24 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2015 r. (data wpływu 27 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lutego 2016 r. (data wpływu 15 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 4 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-771/15-2/SK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 4 lutego 2016 r. (data doręczenia 9 lutego 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 12 lutego 2016 r. (data wpływu 15 lutego 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 12 lutego 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę i nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie najmu ani żadnej innej. W dniu 17 września 2015 r. wraz z żoną (zatrudnioną na podstawie umowy o pracę, nieprowadzącą działalności gospodarczej), Wnioskodawca zakupił na rynku wtórnym lokal mieszkalny z odrębną własnością, a czynność tą potwierdza akt notarialny Repertorium A nr 5626/2015. Ww. lokal znajduje się w budynku mieszkalnym, będącym w zasobach wspólnoty mieszkaniowej. Został on wybudowany i oddany do użytku poprzednim właścicielom w 1963 r. (był użytkowany powyżej 60 miesięcy).

W dniu 25 lipca 2015 r. Wnioskodawca podpisał przedwstępną umowę sprzedaży ww. lokalu w formie aktu notarialnego Repertorium A nr 4535/2015. Wydanie lokalu nastąpiło w dniu 7 sierpnia 2015 r. celem rozpoczęcia jego remontu. W sierpniu 2015 r. Wnioskodawca rozpoczął jego remont. Ww. lokal Wnioskodawca wynajmuje studentom oraz obecnie mieszka w nim także córka Wnioskodawcy. Wynajem planuje On rozliczyć na zasadach ogólnych w PIT-36. Wnioskodawca zamierza wynajmować ww. lokal przez kilkanaście lat. Stosowanie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokal ma status środka trwałego i podlega amortyzacji. Wartość początkową Wnioskodawca ustalił jako sumę ceny nabycia, kosztów notarialnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że lokal mieszkalny wynajmuje od dnia 1 października 2015 r., zaś umowa najmu ww. lokalu została zawarta w dniu 1 października 2015 r. Całość przychodów jest opodatkowana przez Wnioskodawcę, złożył On stosowne oświadczenie.

Wnioskodawca nie wynajmuje z żoną innych nieruchomości, oboje posiadają prawo własności do ww. lokalu. Wynajem tego lokalu następuje w ramach najmu prywatnego. Większość wydatków związanych z remontem ww. lokalu ponieśli Oni przed oddaniem go najemcom do użytkowania. Wydatków poniesionych na remont Wnioskodawca nie wprowadził i nie zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (faktury wystawione przed 1 października 2015r. nie zostały uwzględnione). Wprowadził On do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych tylko wartość początkową nieruchomości oraz opłatę związaną z nabyciem nieruchomości wyszczególnioną w akcie notarialnym Repertorium A nr 5626/2015.

Wnioskodawca pierwszy przychód z najmu osiągnął w październiku 2015 r., wybrał opodatkowanie na zasadach ogólnych. Lokal mieszkalny, będący przedmiotem najmu wprowadził On do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od dnia 1 października 2015 r., zaś środek trwały zalicza się do 122 grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych ww. lokalu od 1 listopada 2015 r. i są one ujmowane w ciężar kosztów uzyskania przychodów od listopada 2015 r., zgodnie z art. 22h ust. l pkt l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wybrał liniową metodę amortyzacji środka trwałego (8% w skali roku, co odpowiada 150 miesiącom).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Ponieważ nieruchomość została po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to czy zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca ma prawo do indywidualnej stawki amortyzacyjnej i czy może ją ustalić na poziomie 8% rocznie (amortyzacja w ciągu 12,5 roku, czyli 150 miesięcy)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, w stosunku do lokalu, który został po raz pierwszy wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, był użytkowany powyżej 60 miesięcy, może, zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1, zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 8% rocznie.

Wnioskodawca dodał, że podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 października 2014 r, Nr IPPB1/415 814/14 2/KS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  

• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
  

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony środek majątku spełnia definicję środka trwałego.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów – o czym stanowi art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

Na podstawie art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 powołanej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszona upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Po ustaleniu wartości początkowej lokalu jako środka trwałego pozostaje określenie właściwej stawki amortyzacyjnej.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%. Oznacza to, że standardowa stawka z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 1,5% dla lokali mieszkalnych.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego, jakim jest lokal mieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 powoływanej wyżej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – z wyjątkiem:

• trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  

• kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
  

- dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane m.in. dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

Z przywołanego przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany (budynek, lokal lub budowlę), który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przed nabyciem przez podatnika przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, amortyzacji nie podlega wynajmowany lokal mieszkalny, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o jego amortyzacji. Jeśli natomiast zamierza skorzystać z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, to aby stanowiły one koszty uzyskania przychodów – w myśl art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – środki trwałe muszą być objęte ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 17 września 2015 r. Wnioskodawca wraz z żoną zakupił na rynku wtórnym lokal mieszkalny z odrębną własnością, który znajduje się w budynku mieszkalnym będącym w zasobach wspólnoty mieszkaniowej. Został on wybudowany i oddany do użytku poprzednim właścicielom w 1963 r. (był użytkowany powyżej 60 miesięcy). Wnioskodawca zamierza wynajmować ww. lokal przez kilkanaście lat. Stosowanie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokal ma status środka trwałego i podlega amortyzacji. Wynajem tego lokalu następuje w ramach najmu prywatnego. Wnioskodawca pierwszy przychód z najmu osiągnął w październiku 2015 r., wybrał opodatkowanie na zasadach ogólnych. Lokal mieszkalny, będący przedmiotem najmu wprowadził On do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od dnia 1 października 2015 r. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych ww. lokalu od 1 listopada 2015 r. i są one ujmowane w ciężar kosztów uzyskania przychodów od listopada 2015 r., zgodnie z art. 22h ust. l pkt l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wybrał liniową metodę amortyzacji środka trwałego (8% w skali roku, co odpowiada 150 miesiącom).

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego środka trwałego zostaną spełnione, bowiem przedmiotowy lokal został oddany w użytkowanie poprzednim właścicielom w 1963 r., a więc był użytkowany powyżej 60 miesięcy, zaś Wnioskodawca po raz pierwszy wprowadził lokal do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zatem będzie On mógł, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 8% rocznie dla przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w…, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.