Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-13/16-4/AK
z 15 kwietnia 2016 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2016 r. (data wpływu 11 stycznia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 6 kwietnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:
- zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
- kosztów uzyskania przychodów z wynajmu nieruchomości – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 11 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:
- zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej,
- kosztów uzyskania przychodów z wynajmu nieruchomości.
Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 1 kwietnia 2016 r. nr ILPB1/4511-1-13/16-2/AK Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.
Wezwanie wysłano w dniu 1 kwietnia 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 4 kwietnia 2016 r., natomiast w dniu 6 kwietnia 2016 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 5 kwietnia 2016 r.).
Ponadto w dniu 5 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca uiścił brakującą opłatę od wniosku.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
W dniu 27 listopada 2015 r. Wnioskodawca kupił z żoną ze środków wspólnych (małżeńska wspólność majątkowa) mieszkanie dla którego Sąd Rejonowy prowadzi Księgę Wieczystą wraz z garażem, dla którego Sąd Rejonowy prowadzi Księgę Wieczystą. Dalej wskazane wyżej mieszkanie wraz z garażem nazywane jest nieruchomością pierwszą.
Wcześniej w dniu 30 sierpnia 2013 r. również ze środków wspólnych Wnioskodawca z żoną zakupił mieszkanie, dla którego Sąd Rejonowy prowadzi Księgę Wieczystą. Dalej wskazane wyżej mieszkanie nazywane jest nieruchomością drugą.
W roku 2015 Wnioskodawca wraz z żoną rozpoczął wynajem wyżej wymienionych nieruchomości. Nieruchomość zakupiona w 2013 roku nie była wcześniej wynajmowana. W związku z tym Wnioskodawca i jego żona osiągnęli (i spodziewają się dalej osiągać) przychody z najmu prywatnego (najem nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą). Pierwszą z wymienionych nieruchomości wynajmują w całości wraz z garażem. Natomiast drugą w części – tylko jeden pokój o powierzchni 18,1 m2, co stanowi 27% całkowitej powierzchni nieruchomości. Obie nieruchomości wskazane we wniosku były wykorzystywane przez okres co najmniej 60 miesięcy zanim nabył je z żoną.
Wnioskodawca i jego żona zdecydowali się na opodatkowanie przychodów z najmu zgodnie ze skalą podatkową (na zasadach ogólnych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o pdof).
W uzupełnieniu opisu zaistniałego stanu faktycznego podano następujące informacje.
Garaż wchodzący w skład nieruchomości pierwszej znajduje się w tym samym budynku co lokal mieszkalny; jest to garaż znajdujący się w piwnicy budynku wielomieszkaniowego (posiada inny numer księgi wieczystej i adres niż nieruchomość pierwsza).
Garaż należy do grupy 1 rodzaju 121 KŚT (zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych wydzielony garaż indywidualny, znajdujący się w piwnicy budynku wielomieszkaniowego, mieści się w grupie 1 rodzaj 121 „Lokale niemieszkalne” – co zostało potwierdzone przez Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacji Urzędu Statystycznego w Łodzi w opinii z 30 czerwca 2003 r.).
Nieruchomości wskazane we wniosku zostały po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy Wnioskodawca wraz z żoną może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną na poziomie nieprzekraczającym 10% oraz traktować odpisy amortyzacyjne obu wyżej wymienionych nieruchomości (w przypadku drugiej ze wskazanych nieruchomości odpowiednią część odpisu amortyzacyjnego określoną w oparciu o udział wynajmowanej części nieruchomości w całkowitej powierzchni nieruchomości) jako koszt uzyskania przychodu z ich najmu?
Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź jest twierdząca. W przypadku opodatkowania najmu prywatnego według skali podatnicy mają możliwość rozliczania kosztów uzyskania przychodów z najmu. W tym zakresie kosztem mogą być również odpisy amortyzacyjne związane z zakupem mieszkania. Z definicji kosztu podatkowego zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy o pdof wynika, że kosztami uzyskania przychodu z danego źródła są wszelkie wydatki poniesione w celu jego osiągnięcia, jak również zabezpieczenia lub zachowania źródła jego powstawania, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o pdof wśród wydatków niestanowiących kosztów.
Przedmiotami najmu są środki trwałe. Stąd możliwość zaliczenia do kosztów najmu odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o pdof amortyzacji podlegają co do zasady stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (...) lokale będące odrębną własnością (…) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok (...) oddane do używania na podstawie umowy najmu.
Jak wynika z art. 22j ust. 3 ustawy o pdof, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Mieszkania były wcześniej używane przez co najmniej 5 lat, mogą więc być amortyzowane przez okres nie krótszy niż 10 lat. Tym samym możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, z zastosowaniem stawki amortyzacyjnej w wysokości maksymalnie 10% rocznie od wartości początkowej lokalu.
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o pdof. Podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
W przypadku nieruchomości wynajmowanej w całości (jak w przypadku pierwszej z wymienionych nieruchomości) kosztem uzyskania przychodu są odpisy amortyzacyjne w całości. Natomiast w przypadku nieruchomości wynajmowanej częściowo (jak w przypadku drugiej nieruchomości, gdzie wynajmowany jest tylko jeden pokój) kosztem uzyskania przychodu jest tylko część odpisu amortyzacyjnego, która odpowiada udziałowi powierzchni wynajmowanej w powierzchni całkowitej nieruchomości (w analizowanym przypadku jest to 27%).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:
- zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
- kosztów uzyskania przychodów z wynajmu nieruchomości – jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.
W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.
Jednakże, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:
- pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
- nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
- być właściwie udokumentowany.
Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
W myśl art. 22a ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:
- grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
- budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
Zatem budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.
Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
W myśl art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.
Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną wynajmują nieruchomości. Przedmiotem najmu jest mieszkanie z garażem (zakupione w 2015 r.) oraz część mieszkania zakupionego w 2013 r. (jeden pokój). Przychody z najmu prywatnego opodatkowują na zasadach ogólnych.
Zatem, odpisy amortyzacyjne dotyczące wyżej wymienionych nieruchomości (w przypadku mieszkania wynajmowanego częściowo – tylko w części odpowiadającej stosunkowi powierzchni wynajmowanej, tj. powierzchni pokoju, do ogólnej powierzchni tego mieszkania) mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu z ich najmu.
W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kosztów uzyskania przychodów z wynajmu nieruchomości jest prawidłowe.
W kwestii dotyczącej możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, tut. Organ zauważa co następuje.
W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:
- tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
- amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
- tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
- amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania danego składnika.
Stosownie do treści art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 cyt. wyżej ustawy.
Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem: – dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
- używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
- ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.
Tut. Organ wskazuje, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.
Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką zakupił w 2015 roku mieszkanie wraz z garażem. Jak wyjaśniono, garaż należy do grupy 1 rodzaju 121 Klasyfikacji Środków Trwałych, tzn. jest to „lokal niemieszkalny” – wydzielony garaż indywidualny, znajdujący się w piwnicy budynku wielomieszkaniowego. Także w 2013 r. małżonkowie dokonali zakupu mieszkania. Nieruchomości wskazane we wniosku były wykorzystywane przez okres co najmniej 60 miesięcy zanim zostały nabyte przez Wnioskodawcę i jego żonę. Co więcej, zostały one po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych.
Tut. Organ zauważa, że zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych dla lokali niemieszkalnych oznaczonych symbolem 121 Klasyfikacji Środków Trwałych (czyli dla wskazanego we wniosku garażu) stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%.
W związku z tym, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, okres amortyzacji ww. garażu nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
W przypadku wskazanych we wniosku nieruchomości mieszkalnych okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, co wynika z art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy.
W związku z tym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że może on zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną na poziomie nieprzekraczającym 10%.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Niniejsza interpretacja dotyczy zatem tylko Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla żony Wnioskodawcy.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.