Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-397/16-2/WRz
z 22 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 5 lipca 2016 r.), uzupełnionym 13 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości amortyzacji wskazanego we wniosku budynku niemieszkalnego indywidualną stawką amortyzacyjną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości amortyzacji wskazanego we wniosku budynku niemieszkalnego indywidualną stawką amortyzacyjną. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 1 września 2016 r. Znak: IBPP2/4512-515/16-1/RSz, IBPB-1-1/4511-397/16-1/WRz, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 września 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest właścicielem nieruchomości położonej w mieście X. Przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest budynkiem o powierzchni 860 m² składającym się z 17 lokali mieszkalnych. Poza lokalami mieszkalnymi w budynku znajduje się piwnica gdzie usytuowane są pomieszczenia gospodarcze takie jak kotłownia, pralnia itd. Z uwagi na wiek budynku w ostatnim okresie Wnioskodawczyni wyremontowała całą kamienicę w celu świadczenia usług związanych z zakwaterowaniem. Początkowo zamierzała prowadzić przedmiotową działalność samodzielnie jednak z uwagi na brak dostatecznego rozeznania w branży zdecydowała się wydzierżawić kamienicę. Dnia 7 września 2015 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę dzierżawy całego budynku. Zgodnie z zawartą umową dzierżawca będzie wykorzystywał kamienicę do celów prowadzonej działalności polegającej na długoterminowym i krótkoterminowym zakwaterowaniu osób.

Z umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawczynią a dzierżawcą wynika jednoznacznie, że dzierżawca będzie wynajmować lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniami przynależnymi do tych lokali, tj. piwnice, osobom trzecim wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Celem długoterminowego i krótkoterminowego zakwaterowania osób jest wyłącznie zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Lokale mieszkalne, pomieszczenia gospodarcze znajdujące się w budynku kamienicy nie są przedmiotem odrębnej od budynku własności.

Nie jest i nie będzie możliwe wynajęcie osobno pomieszczenia gospodarczego (piwnicy) bez wynajmowania lokalu mieszkalnego.

Dzierżawca będzie wydzierżawiał osobom trzecim poszczególne lokale. Zgodnie z PKOB budynek będący przedmiotem dzierżawy winien zostać sklasyfikowany pod symbolem 1211- Budynki hoteli. Usługa dzierżawy sklasyfikowana jest w PKD pod symbolem 68.20.Z - Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, zaś usługi świadczone przez dzierżawcę pod symbolem 55.20.Z. - Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania.

Przedmiotową kamienicę Wnioskodawczyni nabyła 11 marca 2014 r. Przed nabyciem kamienicy przez Wnioskodawczynię, była ona wykorzystywana co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W kamienicy nie ma lokali będących przedmiotem odrębnej własności. Kamienica nie jest objęta wspólnością majątkową małżeńską i nie była wcześniej wykazana w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych męża Wnioskodawczyni.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 9 września 2016 r. Wnioskodawczyni wskazała, m.in., że:

• rozpoczęła amortyzację ww. budynku w ramach działalności gospodarczej od października 2015 r.,
• w świetle PKOB kamienica jest budynkiem niemieszkalnym, gdyż używana na cele krótkoterminowego najmu (PKOB kwalifikuje hotele w dziale 12 jako budynki niemieszkalne),
• budynek został wybudowany w 1906 r.,
• budynek został oddany do użytkowania we wrześniu 2015 r.,
• do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych został wprowadzony w październiku 2015 r.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może zastosować 10 letni okres amortyzacji ww. budynku?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni do przedmiotowego stanu faktycznego zastosowanie będzie miał art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynika to z faktu, że ww. nieruchomość nie była wcześniej wprowadzana do ewidencji środków trwałych podatnika. Ponadto kamienica spełnia wymogi do uznania za używaną, bowiem przed wprowadzeniem jej do ewidencji była używana przez okres ponad 60 miesięcy. Mając to na uwadze okres amortyzacji środka trwałego nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztem uzyskania przychodu są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W świetle przytoczonych przepisów stwierdzić należy, że kamienica, o której mowa we wniosku, wykorzystywana na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej mogła zostać uznana za środek trwały tej działalności.

Odnosząc się do sposobu amortyzacji ww. kamienicy, zauważyć należy, że zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Wyjątek od powyższej zasady został przewidziany m.in. w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, regulującym możliwość zastosowania tzw. indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
  

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
   -dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3).

• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych środków trwałych, należy stwierdzić, że nie mają one zastosowania do każdego wyremontowanego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe. Ponadto wskazać należy, że sposób ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ww. środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 242, poz. 1622) określony środek zostanie zakwalifikowany.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawczyni w marcu 2014 r. nabyła kamienicę wybudowaną w 1906 r., będącą w świetle PKOB budynkiem niemieszkalnym. W ramach prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej, kamienica ta została 7 września 2015 r. oddana w dzierżawę dla celów prowadzonej przez dzierżawcę działalności gospodarczej, polegającej na długotrwałym i krótkotrwałym zakwaterowaniu osób. Po nabyciu budynek kamienicy został wyremontowany, a we wrześniu 2015 r. został oddany do użytkowania. Od października 2015 r. jest przedmiotem amortyzacji podatkowej.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że jeżeli kamienica, o której mowa we wniosku, jest (w świetle odrębnych przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) budynkiem niemieszkalnym, wybudowanym w 1906 r. i w październiku 2015 r. została po raz pierwszy ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, to można do jej amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wyższą niż 10%.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić również należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała..

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.