INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 07 listopada 2011r. (data wpływu do tut. Biura 10 listopada 2011r.), uzupełnionym w dniach 28 listopada 2011r. i 15 lutego 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 01 lutego 2012r. Znak: IBPBI/1/423-56/11/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 15 lutego 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2003 roku Spółka z o.o. kupiła nieruchomość złożoną z trzech połączonych ze sobą ścianami budynków za cenę 10.409,86 zł. Nieruchomość ta, trwale związana z gruntem, była wybudowana w latach 60-tych XX wieku i cały czas używana przez poprzednich właścicieli. Przed przekazaniem do używania i wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych, Spółka przebudowała nieruchomość i zaadaptowała na stację obsługi, uruchamiając Okręgową Stację Kontroli Pojazdów. Z tego tytułu poniosła wydatki w wysokości 1.472.347,53 zł. W tej sytuacji, wprowadzając ulepszony budynek po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych w 2006 roku, ustaliła jego wartość początkową na kwotę 1.482.757,39 zł.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 07 lutego 2012r. wskazano m.in.:

1. stan budynków zakupionych w 2003 roku:
   • ­ ściany wykonane w konstrukcji murowanej z cegły - stan dobry,­
   • stolarka okienna - w części do wymiany w części do naprawy,­
   • dach wykonany w konstrukcji żelbetowej wsparty na belkach strunobetonowych - stan dobry, poszycie dachu - papa na lepiku - do wymiany,­
   • instalacje: wodociągowa, kanalizacyjna oraz elektryczna wykonane były jako natynkowe - w części do naprawy w części do wymiany,
2. zakupione budynki nadawały się do użytku po ponownym przywróceniu zasilania w media i wykonaniu napraw w ww. zakresie,
3. z uwagi na zmianę sposobu użytkowania budynków z funkcji warsztatów mechanicznych na funkcję okręgowej stacji kontroli pojazdów zakres prac remontowych obejmował:­
   • wyburzenie ścian działowych i powstanie nowych otworów drzwiowych,­
   • przesunięcie i wybudowanie ścianek działowych w części socjalnej,­
   • wykonanie instalacji wodociągowej, kanalizacyjnej oraz elektrycznej dostosowując je do nowego sposobu użytkowania,­
   • wykonanie kanału rewizyjnego,­
   • wykonanie prac wykończeniowych (tynkowanie, malowanie, kafelkowanie),­
   • ocieplenie budynku i pokrycie tynkiem,­
   • ocieplenie dachu i pokrycie papą termorozgrzewalną,­
   • wymianę stolarki okiennej i drzwiowej,­
   • wyremontowanie bram wjazdowych i wyjazdowych,­
   • prowadzone prace polegały na dostosowaniu istniejącego obiektu do potrzeb i wymogów prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów,­
   • wynikiem przeprowadzonych prac była wyłącznie adaptacja, a nie powstanie nowego budynku,
4. w wyniku przeprowadzonych prac niezmieniony został kształt nieruchomości obejmującej jeden budynek, który z warsztatów mechanicznych został zaadoptowany do prowadzenia okręgowej stacji kontroli pojazdów,
5. Prezydent Miasta decyzją zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na „wykonanie robót budowlanych związanych z adaptacja i zmianą sposobu użytkowania byłych warsztatów mechanicznych na Okręgową Stację Kontroli Pojazdów”,
6. przedmiotem pozwolenia nie była budowa nowego budynku, lecz prace budowlane dostosowujące go do potrzeb OSKP zgodnie z obowiązującymi w tym względzie przepisami.
   
   

­

­

­

­

Dla pełnego udokumentowania charakteru wykonanych robót, a w szczególności, czy przedmiotem tego pozwolenia była budowa nowego budynku czy też ulepszenie, o którym mowa we wniosku, Wnioskodawca powołuje niżej wyszczególnione dokumenty:

• postanowienie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków stanowiące odpowiedź na wniosek Wydziału Urbanistyki i Architektury Miasta w sprawie uzgodnienia zmiany sposobu użytkowania byłych warsztatów mechanicznych na Okręgową Stację Kontroli Pojazdów. Wojewódzki Konserwator Zabytków stwierdza w wydanym postanowieniu, że przedstawiony zakres robót odnoszący się do wymienionego obiektu nie wpływa na przekształcenie zabytkowej architektury oraz nie narusza układu przestrzennego zakładu.
• decyzję Prezydenta Miasta zatwierdzającą projekt na wykonanie robót budowlanych związanych z adaptacją i zmianą sposobu użytkowania byłych warsztatów mechanicznych na Okręgową Stację Kontroli Pojazdów. Roboty wykonane w przedmiotowym budynku miały charakter adaptacyjno-modernizacyjny. Twierdzenie to Wnioskodawca starał się wzmocnić przywołanymi powyżej decyzjami władz. Budynek, który przez wiele miesięcy pozostawał niezagospodarowany, spełnia od chwili oddania go do użytku ważną rolę gospodarczą, zwłaszcza że w najbliższym otoczeniu stacji o charakterze okręgowym brak.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka miała prawo przyjąć indywidualną stawkę amortyzacji podatkowej w wysokości 33%...

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka miała prawo przyjąć indywidualną stawkę amortyzacji podatkowej w wysokości 33% (roczny odpis amortyzacyjny wyniósł 489.309,90 zł). Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych pierwszy raz wprowadzonych do ewidencji podatnika. Wtedy okres amortyzacji dla trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 tej klasyfikacji trwale związanych z gruntem nie może być krótszy niż 3 lata.

Rodzaj 103 KŚT obejmuje centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem, stacje paliw, stacje obsługi itp. Do rodzaju 109 KŚT zalicza się natomiast m.in. hotele, schroniska młodzieżowe, górskie, domki kempingowe i domy wypoczynkowe. Opisany wyżej budynek Spółki zalicza się do rodzaju 103 KŚT, a ponadto jako obiekt używany od lat 60-tych, przez poprzednich właścicieli, a następnie ulepszony przez Spółkę, wprowadzony został po raz pierwszy przez podatnika do ewidencji środków trwałych.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2008r. Znak: ILPB1/415-95/08-2/AA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, o ile pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 16j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do jego treści podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Przepis ten uściśla także minimalny okres amortyzacji poszczególnych grup środków trwałych.

Dyspozycja pkt 3 tego przepisu wskazuje, iż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

• używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy (art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
• ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej (art. 16j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy).
  
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2003 roku Spółka kupiła nieruchomość złożoną z trzech połączonych ze sobą ścianami budynków za cenę 10.409,86 zł. Nieruchomość ta, trwale związana z gruntem, była wybudowana w latach 60-tych XX wieku i cały czas używana przez poprzednich właścicieli. Przed przekazaniem do używania i wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych, Spółka przebudowała nieruchomość i zaadoptowała na stację obsługi, uruchamiając Okręgową Stację Kontroli Pojazdów. Z tego tytułu poniosła wydatki w wysokości 1.472.347,53 zł. Przeprowadzone prace polegały na dostosowaniu istniejącego obiektu do potrzeb i wymogów prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie okręgowej stacji kontroli pojazdów i miały charakter adaptacyjno-modernizacyjny. W wyniku przeprowadzonych prac nie powstał nowy budynek. Wprowadzając w 2006 roku ulepszony budynek po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, Spółka ustaliła jego wartość początkową na kwotę 1.482.757,39 zł. Ww. składnik majątku Spółka zaliczyła do rodzaju 103 KŚT i amortyzowała indywidualną stawką w wysokości 33% rocznie.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie przeprowadzone prace polegały jedynie na dostosowaniu istniejącego obiektu do potrzeb i wymogów prowadzenia działalności gospodarczej i Wnioskodawca prawidłowo zaklasyfikował wskazany we wniosku budynek do rodzaju 103 KŚT (co nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej), to miał prawo przed rozpoczęciem amortyzacji, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata.

Nadmienić jednak należy, iż kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), tj. przepisach nie będących przepisami prawa podatkowego i tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest urząd statystyczny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.