Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.942.2016.1.KP
z 5 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z 25 października 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 3 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie stosowania przepisów o tzw. „zatorach płatniczych” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2016 r. do tut. Biura wpłynął wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie stosowania przepisów o tzw. „zatorach płatniczych”.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest przedsiębiorcą zarejestrowanym w Hiszpanii i posiada Oddział w Polsce (dalej: „Oddział”), który jest wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego.

Oddział prowadzi działalność gospodarczą polegającą na:

• produkcji elektrycznego sprzętu oświetleniowego;
• naprawie i konserwacji urządzeń elektrycznych;
• sprzedaży hurtowej i detalicznej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych;
• działalności ochroniarskiej w zakresie obsługi systemów bezpieczeństwa.
  
  

Oddział jest zakładem w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT, a dochód osiągnięty przez Spółkę za jego pośrednictwem podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Oddział został wyposażony przez Spółkę w środki niezbędne do prowadzenia działalności. Pomiędzy Oddziałem, a Spółką dochodzi do wzajemnych przesunięć produktów i materiałów dokumentowanych wewnętrznymi dokumentami. Między innymi z fabryki w Hiszpanii prowadzonej przez Spółkę wysyłane są do Oddziału w Polsce towary przeznaczone do sprzedaży w Polsce oraz materiały służące do produkcji. W wyniku tych przesunięć, w świetle prawa cywilnego nie dochodzi do sprzedaży i nie powstają należności, gdyż Oddział w Polsce stanowi jednostkę organizacyjną Spółki. Dla celów ustalania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowych w Polsce z tytułu działalności prowadzonej poprzez Oddział w Polsce, Spółka dokonuje alokacji do kosztów Oddziału, kosztów związanych z powyższymi produktami i materiałami poniesionymi przez Spółkę (fabryka w Hiszpanii).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych („CIT”) nie ma zastosowania do rozliczeń pomiędzy Spółką, a jego Oddziałem w Polsce, tj. przepis ten nie wprowadza wymogu dokonania płatności przez Oddział w Polsce na rzecz Spółki, a ma zastosowanie do kosztów ponoszonych przez Spółkę w związku produktami i materiałami przesuniętymi do Oddziału, tj. wprowadza wymóg dokonania płatności Spółki na rzecz zewnętrznych kontrahentów Spółki w zakresie kosztów zaliczanych do postawy opodatkowania Oddziału?

Zdaniem Spółki, przepis art. 15b ustawy o CIT, nie ma zastosowania do rozliczeń pomiędzy Spółką, a jej Oddziałem w Polsce, tj. przepis ten nie wprowadza wymogu dokonania płatności przez Oddział w Polsce na rzecz Spółki, a ma zastosowanie do kosztów ponoszonych przez Spółkę w związku produktami i materiałami przesuniętymi do Oddziału, tj. wprowadza wymóg dokonania płatności przez Spółkę na rzecz zewnętrznych kontrahentów Spółki w zakresie kosztów zaliczanych do postawy opodatkowania Oddziału.

Na wstępie należy wskazać, że zasady funkcjonowania oddziału regulują przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. 2004 Nr 173 poz. 1807).

W art. 5 pkt 4 ww. ustawy, oddział został zdefiniowany jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. Kwestia wyodrębnienia oddziału polega na funkcjonalnym i przestrzennym wydzieleniu części organizacyjno-gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego. Z przytoczonego wyżej art. 5 pkt 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie można wywieść odrębności prawnej oddziału od przedsiębiorcy zagranicznego. Oddział nie jest odrębnym od przedsiębiorcy podmiotem, ale stanowi jego część.

Oddział, o którym mowa w przedstawionym stanie faktycznym, jest zagranicznym zakładem w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT, a więc stałą placówką, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa. Zasady opodatkowania zakładu regulują przepisy odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jak wynika z art. 7 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawartej pomiędzy Hiszpanią a Polską 15 listopada 1979 r. w Madrycie (Dz.U. 1982 Nr 17 poz., 127) (dalej: „Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”) do zakładu należy przypisać takie zyski, które mógłby osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo. Jak wynika z ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochód osiągnięty poprzez zakład opodatkowany jest w państwie, w którym ten zakład jest położony.

W konsekwencji do zakładu powinny być przypisane jego przychody oraz poniesione przez ten zakład koszty oraz koszty poniesione na rzecz zakładu przez centralę. Zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dopuszczalne jest odliczenie od podstawy opodatkowania nakładów ponoszonych dla zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w państwie, w którym zakład jest położony, czy gdzie indziej.

Zgodnie z przytoczonym stanem faktycznym pomiędzy Spółką, a jego Oddziałem w Polsce dochodzi do wzajemnych przesunięć produktów i materiałów. Spółka dokonuje przesunięć pomiędzy fabryką w Hiszpanii, a swoim Oddziałem w Polsce, na podstawie dokumentów wewnętrznych. Wskutek powyższych przesunięć nie dochodzi do powstania należności Oddziału wobec Spółki w rozumieniu prawa cywilnego. W konsekwencji nie powstaje obowiązek dokonania przez Oddział płatności na rzecz Spółki. Dla celów księgowych dokonywana jest rejestracja tych przesunięć w celu prawidłowego alokowania przychodów i kosztów zarówno Spółki jak i Oddziału oraz w celu wewnętrznych rozliczeń księgowych pomiędzy Odziałem, a Spółką.

Jak wskazał organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z 16 lutego 2015 r. Znak: IPPB5/423-1224/14-2/PS należy zauważyć, że zakład Spółki nie jest odrębnym od jednostki macierzystej podmiotem, stanowi jedynie wyodrębnioną organizacyjnie i majątkowo część tej Spółki. Zakład nie posiada odrębnej od Spółki osobowości prawnej. Wzajemne rozliczenia pomiędzy Spółką a jej zakładem dokonywane są zatem w ramach jednego podmiotu (nie jest bowiem możliwe dokonanie skutecznej czynności prawnej pomiędzy Spółką a zakładem). Ponadto organ wyjaśnił, że Spółka winna dokonać alokacji ponoszonych kosztów w zależności od tego czy dotyczą działalności zagranicznego zakładu, czy działalności centrali Spółki. W konsekwencji, w przypadku, gdy określone wydatki dotyczą działalności zakładu, zostają one uwzględnione w wyliczeniu przychodu podatkowego zakładu, stanowiąc koszt jego uzyskania na zasadach określonych w przepisach podatkowych obowiązujących w danej jurysdykcji.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT, obowiązującym w okresie od 1stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2015 r., w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. W sytuacji, gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenie kosztów następuje, jeżeli nie uregulowano płatności w terminie 90 dni. Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy wprowadzającej powyższy przepis ma on na celu uniknięcie sytuacji, gdy podatnik będzie wykorzystywał swoją dominującą sytuację wobec dostawców towarów lub usług. A zatem intencją ustawodawcy było uniknięcie tzw. zatorów płatniczych poprzez uzależnienie prawa do zachowania kosztu podatkowego od faktycznego uregulowania należności wobec kontrahenta (Pogoński Mariusz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz. Lexis Nexis 2014).

Podsumowując, podkreślić należy, że przytoczony przepis art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT, w okresie swojego obowiązywania miał na celu ochronę kontrahentów i dotyczył relacji pomiędzy podatnikiem a jego kontrahentami.

Przenosząc powyższe na omówiony wyżej stan faktyczny, wskazać należy, że cytowany przepis art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT nie ma zastosowania w przytoczonym stanie faktycznym w relacji pomiędzy Spółką, a Oddziałem. Konieczne jest podkreślenie, że Spółka i jej Oddział stanowią prawnie jeden podmiot i w rozliczeniach opisanych w stanie faktycznym Oddział nie jest kontrahentem zewnętrznym Spółki. W konsekwencji art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT nie odnosi się do kosztów wynikających z wystawianych przez Spółkę na Odział dokumentów wewnętrznych.

Art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy do CIT, ma jednak w przytoczonym stanie faktycznym zastosowanie do kwot stanowiących zobowiązania Spółki wobec jej kontrahentów w zakresie kosztów zaliczanych do postawy opodatkowania Oddziału. W tym przypadku w sytuacji nieuregulowania przez Spółkę kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez kontrahenta lub dokumentu z którego wynika obowiązek zapłaty, Spółka miałby obowiązek zmniejszenia w odpowiednim terminie kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji należy stwierdzić, że koszty wynikające z dokumentów potwierdzających wewnętrzne przesunięcia produktów i materiałów pomiędzy Spółką a Oddziałem, przypisane Oddziałowi, pomimo braku dokonania płatności przez Oddział na rzecz Spółki, podlegają odliczeniu od przychodów Oddziału w celu obliczenia dochodu Oddziału podlegającego opodatkowaniu w Polsce pod warunkiem dokonania płatności przez Spółkę na rzecz kontrahentów zewnętrznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. Nr 1888, dalej: „updop”), ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie oznacza to:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje.
   
   

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie stanowi inaczej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy z dnia 15 listopada 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, (Dz.U. 1982, Nr 17, poz. 127 dalej: „Umowa”), w rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Na podstawie art. 7 ust. 2 ww. umowy, z zastrzeżeniem postanowień ust. 3, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

W myśl art. 7 ust. 3 ww. umowy, przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczenie nakładów ponoszonych dla tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym zakład jest położony, czy gdzie indziej.

Pomocnym w interpretacji tej Umowy może być także tekst Modelowej Konwencji OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r. poz. 1342) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” (art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Stosownie do tego unormowania w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych ustawą terminach – zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 15b ust. 1 updop, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z treści art. 15b ust. 2 updop wynika natomiast, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Nowe regulacje wprowadziły obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku, gdy kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w określonym w przepisach terminie. W przypadku terminów krótszych lub równych 60 dni podatnik jest obowiązany do dokonania korekty kosztów podatkowych, jeżeli kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności. Natomiast w przypadku terminów płatności dłuższych niż 60 dni korekty dokonuje się, jeżeli kwota wynikająca ze wskazanych dokumentów nie została uregulowana w terminie 90 dni od dnia zaliczenia tej kwoty do koszów uzyskania przychodów.

Celem wprowadzania powyższej regulacji była motywacja do terminowego regulowania należności pomiędzy kontrahentami, a tym samym likwidacja tzw. „zatorów płatniczych”.

Zatem w przypadku rozliczeń wewnętrznych pomiędzy Spółką, a jej Oddziałem, dotyczących kosztów funkcjonowania zagranicznego zakładu, czyli dokonywanych w ramach jednego podmiotu, nie będzie miał zastosowania art. 15b updop, dotyczący „zatorów płatniczych”. Natomiast w przypadku należności Spółki wobec podmiotu trzeciego, które to należności dotyczą działalności Oddziału (stanowią koszty uzyskania przychodu Oddziału), będzie miał zastosowanie ww. art. 15b updop. W przypadku, gdy należności te nie zostaną uregulowane we wskazanych powyżej terminach, Oddział ma obowiązek dokonać korekty, o której mowa w art. 15b updop.

Powyższe regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” zostały uchylone na podstawie art. 3 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1197 dalej: „ustawa zmieniająca”), która weszła w życie od 1 stycznia 2016 r. (art. 6 ustawy zmieniającej).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka z Hiszpanii posiada oddział w Polsce. Oddział spełnia kryterium zakładu w rozumieniu ww. umowy. Oddział jest wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego i prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji elektrycznego sprzętu oświetleniowego, naprawie i konserwacji urządzeń elektrycznych, sprzedaży hurtowej i detalicznej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, działalności ochroniarskiej w zakresie obsługi systemów bezpieczeństwa. Oddział jest również zakładem w rozumieniu art. 4a pkt 11 updop, a dochód osiągnięty przez Spółkę za jego pośrednictwem podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Oddział został wyposażony przez Spółkę w środki niezbędne do prowadzenia działalności. Pomiędzy Oddziałem, a Spółką dochodzi do wzajemnych przesunięć produktów i materiałów dokumentowanych wewnętrznymi dokumentami. Z tego tytułu dochodzi również do wewnętrznych przepływów finansowych. Ponadto Spółka ponosi wydatki, które należy przypisać do kosztów uzyskania przychodu Oddziału.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że w rozliczeniach pomiędzy Spółką a Oddziałem (Wnioskodawcą) przy ustalaniu dochodu zagranicznego zakładu położonego w Polsce (Oddziału), nie stosuje się przepisów dotyczących tzw. „zatorów płatniczych” bowiem przepisy te dotyczą wyłącznie transakcji dokonywanych pomiędzy odrębnymi podmiotami, natomiast nie dotyczą „wewnętrznych przepływów finansowych” dokonywanych w ramach jednego podmiotu jakim jest Spółka i jej Oddział w Polsce. W związku z powyższym Oddział nie ma obowiązku dokonywania korekt o których mowa w art. 15b updop, w związku z „przepływami wewnętrznymi” pomiędzy Spółką, a jej Oddziałem, natomiast obowiązek taki będzie spoczywał na Oddziale w przypadku transakcji związanych z kosztami uzyskania przychodu Oddziału w Polsce, dla których rozliczenia z kontrahentami zewnętrznymi dokonywane są przez Spółkę, a należności wynikające z faktur lub innych dokumentów nie będą przez Spółkę uiszczone w terminach o jakich mowa w powołanym wcześniej art. 15b updop.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.