Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-551/15/BG
z 25 listopada 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 24 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1461/14, wniosku z 27 maja 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 2 czerwca 2014 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości brutto wypłat dla pracowników, pochodzących z podziału wyniku finansowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości brutto wypłat dla pracowników, pochodzących z podziału wyniku finansowego.

W dniu 28 sierpnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-651/14/BG, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 2 września 2014 r. Pismem z 16 września 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 września 2014 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 20 października 2014 r. Znak: IBPBI/2/4232-91/14/BG odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 22 października 2014 r. Pismem z 18 listopada 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 listopada 2014 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 22 grudnia 2014 r. Znak: IBPBI/2/4240-97/14/BG, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 24 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1461/14 uchylił zaskarżoną interpretację. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. BKIP 17 września 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka dokonuje podziału wyniku finansowego netto za dany rok obrotowy na podstawie sporządzonego Protokołu Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki. Zgodnie z art. 53 ust. 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330), podział wyniku następuje dopiero po zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego przez organ zatwierdzający i jest poprzedzony wydaniem opinii przez biegłego rewidenta. Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki podejmuje Uchwałę o podziale wyniku finansowego na wniosek Zarządu Spółki, który również poddawany jest ocenie przez Radę Nadzorczą. Spółka jako jednostka, która zobowiązana jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych wynik finansowy netto pozostawia na koncie 860 „Wynik finansowy” do momentu zatwierdzenia sprawozdania finansowego przez organ zatwierdzający. Po podjęciu uchwały w sprawie podziału wyniku finansowego netto za dany rok obrotowy Spółka wynik ten przeksięgowuje na konto 825 „Rozliczenie wyniku finansowego”. Wypracowany przez Spółkę zysk netto za lata obrotowe 2009-2010 (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych ) przeznaczony był m.in. na wypłatę dla pracowników. Kwoty przekazane na wypłaty dla pracowników uwzględniały wartość brutto tych wypłat. Spółka nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wartości postawionych do dyspozycji wypłat brutto w 2010 r. za 2009 r., w 2011 r. za 2010 r. Środki pieniężne w wysokości netto zostały postawione do dyspozycji, a następnie przekazane pracownikom.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego zostały zawarte we własnym stanowisku, z którego wynika, że zgodnie z zapisami w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy pracownicy mogą otrzymać dodatkową nagrodę roczną z zysku wypracowanego za dany rok. Uruchomienie wypłaty nagrody z zysku dla pracowników Spółki dokonuje się na podstawie stosownej Uchwały Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartości brutto wypłat przyznanych z podziału wyniku finansowego w dniu ich dokonania, bądź postawienia do dyspozycji pracownika?

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, który zawiera zamknięty katalog kosztów nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów. Oznacza to, że przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym podatnik nie może zaliczyć kosztów enumeratywnie wymienionych w tym przepisie do kosztów podatkowych. Natomiast w przypadku, gdy podatnik ponosi wydatki, które nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 updop, wówczas stosuje się do nich zasadę określoną w art. 15 ust. 1 updop. Oznacza to, że dany wydatek podlega badaniu, czy został poniesiony w celu uzyskania przychodu. W przedmiotowym przypadku wypłacone pracownikom wypłaty z zysku dotyczą niewątpliwie działalności gospodarczej Spółki i związane są z jej przychodami, tyle, że osiągniętymi w okresach poprzedzających wypłatę tych wynagrodzeń. Jest oczywistym, że wypłata pracownikom wypłat z zysku następuje w przypadku osiągania przez Spółkę dobrych wyników finansowych i ma na celu uznanie wysiłków załogi, która przyczyniła się do osiągnięcia przychodów, a z drugiej strony stanowi zachętę i jest formą motywacji do dalszych wysiłków, skutkujących z reguły uzyskaniem przychodów Spółki. W takim aspekcie należy stwierdzić istnienie oczywistego związku wydatku w postaci wypłaty pracownikom dodatkowego wynagrodzenia z zysku netto z osiąganymi przychodami. Zatem, skoro poniesiony przez Spółkę wydatek dotyczący wypłaty pracownikom Spółki z zysku netto – nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, wówczas należy zbadać, czy spełniony został podstawowy warunek zaliczenia go do kosztów podatkowych, określony w art. 15 ust. 1 updop, tzn. ustalić, czy wydatek ten został poniesiony w celu uzyskania przychodów. W tym celu należy wykazać, że między wypłatą dla załogi z zysku, a osiągnięciem przychodu przez Spółkę istnieje związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku (wypłata dla załogi z zysku) ma wpływ lub przynajmniej może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów Spółki. Wydatek ten musi dać się ocenić jako niezbędny lub przynajmniej jako pożyteczny w zakresie uzyskania przychodu. Zgodnie z zapisami w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy pracownicy mogą otrzymać dodatkową nagrodę roczną z zysku wypracowanego za dany rok. Uruchomienie wypłaty nagrody z zysku dla pracowników Spółki dokonuje się na podstawie stosownej Uchwały Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki. Wydatki w postaci wypłaconego pracownikom wynagrodzenia brutto, w postaci wypłaty z zysku, jako typowe koszty pracownicze niewątpliwie stanowią koszty uzyskania Spółki, pomimo tego, że nie obciążały bezpośrednio wyniku finansowego brutto. Nie ma znaczenia tutaj również fakt, że wynagrodzenie to finansowane jest z zysku netto po opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zaliczenie wynagrodzenia pracownika do kosztów uzyskania przychodów nie jest uzależnione od źródła finansowania tego wydatku. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 6 lipca 2010 r. (sygn. akt I SA/Wr 498/10) zajął stanowisko, zgodnie z którym „Nie ulega wątpliwości, że wydatek z tytułu nagrody pracowniczej jest kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 updop. Potwierdzeniem tego stanowiska jest zapis art. 15 ust. 4g updop, który przez odesłanie do treści art. 12 ust. 1 i 6 updof wskazuje, że nagroda pracownika jest kosztem uzyskania przychodów. Co więcej żaden przepis nie określa z jakiego źródła spółka ma finansować swoje wydatki aby mogły być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.” W przypadku podjęcia decyzji przez Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki o przekazaniu zysku na kapitał rezerwowy środki te mogłyby być wykorzystane m.in. na inwestycje, które następnie w formie odpisów amortyzacyjnych stanowiłyby koszty. Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, miała ona prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość brutto dokonanych wypłat przyznanych z podziału wyniku finansowego netto oraz biorąc pod uwagę to, że składki na ubezpieczenia społeczne oraz na Fundusz Pracy i na inne fundusze celowe utworzone na podstawie odrębnych ustaw – od nagród i premii, wypłacanych w gotówce lub w papierach wartościowych z dochodu po opodatkowaniu podatkiem dochodowym zostały wyłączone z kosztów na zasadzie wyjątku, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 40 updop, to zasadą jest, że same nagrody są kosztem. Wydatki te, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57 updop, Spółka mogłaby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie, w której przedmiotowe wynagrodzenie zostało faktycznie wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji pracownika. Takie samo stanowisko znajdujemy w wyroku NSA z 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1220/12.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 28 sierpnia 2014 r. Znak: IBPBI/2/423-651/14/BG Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 24 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1461/14 uchylił zaskarżoną interpretację.

W jego uzasadnieniu wskazał m.in. że „w istocie organ interpretacyjny nie wskazał precyzyjnie przepisów, z których wynika wyłączenie wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na źródło ich sfinansowania z zysku. W szczególności organ interpretacyjny pominął argumentację jaka została zaprezentowana w powołanym we wniosku o interpretację wyroku NSA z dnia 29 kwietnia 2014 r. (sygn. akt II FSK 1220/12), która przecież stanowiła integralną część wniosku o interpretację.”

Ponadto Sąd stwierdza, że „skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygając zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości tj.: „czy w świetle art. 7 ust. 2 i art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 40 i art. 15 ust. 4g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.) nagrody i premie wypłacone pracownikom przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych z dochodu po opodatkowaniu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tego podatnika” podjął w dniu 22 czerwca 2015 r. następującą Uchwałę: „w świetle art. 7 ust. 2 i art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 40 i art. 15 ust. 4g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) nagrody i premie wypłacone pracownikom przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych z dochodu po opodatkowaniu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tego podatnika” (sygn. akt II FPS 3/15).”(…)

„Ponownie rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej organ podatkowy będzie zobowiązany do uwzględnienia powyższych uwag i przedstawienie pełnego uzasadnienia prawnego swego stanowiska, w tym uwzględnienia argumentacji zaprezentowanej w ww. Uchwale NSA z dnia 22 czerwca 2015 r. (sygn. akt II FPS 3/15) oraz wyroku NSA z dnia 29kwietnia 2014 r. (sygn. akt II FSK 1220/12).”

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, jak również treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 27 maja 2014 r., stwierdza co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są tzw. koszty pracownicze obejmujące m.in. świadczenia wypłacane na rzecz pracowników wraz z narzutami. Wydatki ponoszone na rzecz pracowników, co do zasady, stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko spełniają ogólne przesłanki określone w art. 15 ust. 1 updop. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, różnego rodzaju premie i nagrody oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, a także odprawy i rekompensaty za wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy jako inne należności wynikające ze stosunku pracy.

Oceniając stanowisko Spółki w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłat dla pracowników, wskazać należy na art. 15 ust. 4g updop, zgodnie z którym należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 updop.

Oznacza to, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają należności z tytułu wynagrodzenia za pracę mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne (czyli na zasadzie memoriałowej).

Dopiero w przypadku niedotrzymania terminu wypłaty tych należności regulacja podatkowa odsyła do art. 16 ust. 1 pkt 57 updop, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz.U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Ustawodawca pozostawił zwrot „(…) za który są należne”, zawarty w art. 15 ust. 4g updop, niedookreślonym. Stąd konieczna jest analiza jego znaczenia na bazie wykładni literalnej. Słownik języka polskiego (http://sjp.pwn.pl/szukaj/należny) definiuje słowo „należny”, jako: „przysługujący, należący się komuś lub czemuś”.

Z uwagi na brak definicji „należnego wynagrodzenia” w ustawie podatkowej – w oparciu o wykładnię literalną za uzasadnione wydaje się zatem przyjęcie, że o „należnym” wynagrodzeniu można mówić wówczas, gdy należności te zostały ustalone (przesądzone) lub są niesporne (również co do wysokości).

W związku z tym przyjmuje się, że dla celów podatkowych dane świadczenie, staje się należne, gdy zostało ustalone i określone co do wysokości oraz wynika z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony, np. Regulaminu Wynagradzania Pracowników.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonuje na rzecz swoich pracowników wypłat z wyniku finansowego netto za dany rok obrotowy na podstawie sporządzonego Protokołu Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki. Zgodnie z zapisami w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy pracownicy mogą otrzymać dodatkową nagrodę roczną z zysku wypracowanego za dany rok. Uruchomienie wypłaty nagrody z zysku dla pracowników Spółki dokonuje się na podstawie stosownej Uchwały Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki. Wypracowany przez Spółkę zysk netto za lata obrotowe 2009-2010 (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych ) przeznaczony był m.in. na wypłatę dla pracowników. Kwoty przekazane na wypłaty dla pracowników uwzględniały wartość brutto tych wypłat. Spółka nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wartości postawionych do dyspozycji wypłat brutto w 2010 r. za 2009 r., w 2011 r. za 2010 r. Środki pieniężne w wysokości netto zostały postawione do dyspozycji, a następnie przekazane pracownikom.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, przywołane powyżej przepisy prawa oraz argumentację Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach przedstawioną w ww. wyroku należy stwierdzić, że wypłaty dla pracowników z zysku netto mają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz wpływają na osiągane przychody. Wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji pracownika wypłaty z zysku netto w terminie wynikającym z regulacji obowiązujących w Spółce aktów wewnętrznych, zawartych umów dwustronnych, bądź przepisów prawa pracy stanowią koszt uzyskania przychodu w okresie, za który są należne. Tym samym stanowisko Spółki w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości brutto wypłat dla pracowników, pochodzących z podziału wyniku finansowego jest prawidłowe.

Powyższe potwierdza m.in. powołany przez Spółkę we wniosku wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1220/12.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj