Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP3/4512-76/15-5/OS
z 3 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2015 r. (data wpływu 3 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2015 r. (data wpływu 10 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży towarów.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 czerwca 2015 r. (data wpływu 10 czerwca 2015 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy, własnego stanowiska oraz uiszczenia opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotów gospodarczych. Bardzo często towary dostarczane są odbiorcom za pośrednictwem firm spedycyjnych i poczty. Towar odbierany jest w siedzibie sprzedawcy przez kuriera firmy spedycyjnej, na którą przechodzi od chwili odebrania towaru od sprzedawcy ryzyko przypadkowej utraty rzeczy. Umowa z nabywcą towaru nie zawiera żadnych klauzuli precyzujących moment dokonania dostawy. Wnioskodawca nie wprowadził też żadnych regulaminów precyzujących moment dokonania dostawy, ani ryzyka utraty towaru.

Nabywca może odebrać towar osobiście z magazynu sprzedawcy lub zamówić jego odbiór za pośrednictwem firmy przewozowej lub poczty. W razie utraty towaru przez spedytora, to sprzedający jest stroną w postępowaniu odszkodowawczym. Sprzedawca zawiera umowy z przewoźnikiem. Towar wraz z fakturą dostarczany jest firmie kurierskiej w ostatnich dniach miesiąca, a do odbiorcy trafia w pierwszych dniach miesiąca następnego. Należy zaznaczyć, że zlecenie do firmy kurierskiej składane jest przez sprzedawcę we własnym imieniu. Nabywca obciążony jest kosztem usługi kurierskiej, które pokrywa sprzedawca.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż

1. Jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towaru i usług.
2. Za zamówiony towar klient płaci przy odbiorze towaru firmie kurierskiej lub przelewem na konto Wnioskodawcy po odbiorze towaru od kuriera lub poczty. Pobraną od zamawiającego cenę towaru kurier przelewa na konto Spółki.
3. Za dostarczony towar klient płaci gotówką kurierowi, lub bezpośrednio na konto Spółki. Obie formy płatności następują po odbiorze towaru.
4. Przeniesienie na nabywcę prawa do rozporządzenia towarem następuje z chwilą wydania go firmie kurierskiej, która zobowiązuje się dostarczyć towar nabywcy.
5. Od momentu przyjęcia przesyłki przez kuriera do chwili wydania jej klientowi, kuriera obciąża ryzyko przypadkowej utraty przesyłki.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.(ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

W którym dniu, począwszy od 1 stycznia 2014 r. powstaje u sprzedawcy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług: czy w miesiącu wydania towaru z magazynu sprzedawcy wraz z wystawioną fakturą sprzedaży firmie kurierskiej lub poczty, czy w miesiącu dostarczenia przez spedytora towaru nabywcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje w miesiącu wystawienia faktury i przekazania towaru spedytorowi. Spółka nie posiada ani umów, ani regulaminów, które regulowałyby kwestię prawo rozporządzenia towarem jak właściciel. Brak tego zapisu powoduje, iż dostawę towarów należy rozpatrywać w oparciu o treść art. 544 § 1 Kodeksu cywilnego (ustawa z dnia 23.04.1963 r.). Z zapisu tego wynika, iż momentem dostawy jest moment przekazania towaru przewoźnikowi (spedytorowi, poczcie).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje w miesiącu przekazania towaru wraz z fakturą kurierowi lub Poczcie Polskiej, według stanu prawnego na dzień 1 stycznia 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przy czym towarami – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - art. 2 pkt 22 ustawy.

Wskazać w tym miejscu również należy, że w związku ze zmianami do ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzonymi ustawą z 7 grudnia 2012 r., o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2013, poz. 35), które obowiązują od dnia 1 stycznia 2014 r., w zakresie obowiązku podatkowego zastosowanie znajdzie art. 19a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę - art. 19a ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W myśl art. 19a ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

W świetle art. 106i ust. 1 ustawy (również obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.), fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jednocześnie, w art. 106i ust. 7 ustawy wskazano, że faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Powyższe oznacza, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług mające zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r. nie sprzeciwiają się wystawieniu faktury przed dokonaniem dostawy towarów lub wykonaniem usługi oraz otrzymaniem zapłaty (całości lub części). Należy mieć jednakże na względzie, iż wystawienie faktury nie może nastąpić wcześniej niż 30 dni przed ww. czynnościami.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotów gospodarczych. Bardzo często towary dostarczane są odbiorcom za pośrednictwem firm spedycyjnych i poczty. Towar odbierany jest w siedzibie sprzedawcy przez kuriera firmy spedycyjnej, na którą przechodzi od chwili odebrania towaru od sprzedawcy ryzyko przypadkowej utraty rzeczy. Umowa z nabywcą towaru nie zawiera żadnych klauzuli precyzujących moment dokonania dostawy. Wnioskodawca nie wprowadził też żadnych regulaminów precyzujących moment dokonania dostawy, ani ryzyka utraty towaru. Nabywca może odebrać towar osobiście z magazynu sprzedawcy lub zamówić jego odbiór za pośrednictwem firmy przewozowej lub poczty. W razie utraty towaru przez spedytora, to sprzedający jest stroną w postępowaniu odszkodowawczym. Sprzedawca zawiera umowy z przewoźnikiem. Towar wraz z fakturą dostarczany jest firmie kurierskiej w ostatnich dniach miesiąca, a do odbiorcy trafia w pierwszych dniach miesiąca następnego. Należy zaznaczyć, że zlecenie do firmy kurierskiej składane jest przez sprzedawcę we własnym imieniu. Nabywca obciążony jest kosztem usługi kurierskiej, które pokrywa sprzedawca. Za zamówiony towar klient płaci przy odbiorze towaru firmie kurierskiej lub przelewem na konto Wnioskodawcy po odbiorze towaru od kuriera lub poczty. Pobraną od zamawiającego cenę towaru kurier przelewa na konto Spółki. Za dostarczony towar klient płaci gotówką kurierowi, lub bezpośrednio na konto Spółki. Obie formy płatności następują po odbiorze towaru. Przeniesienie na nabywcę prawa do rozporządzenia towarem następuje z chwilą wydania go firmie kurierskiej, która zobowiązuje się dostarczyć towar nabywcy. Od momentu przyjęcia przesyłki przez kuriera do chwili wydania jej klientowi, kuriera obciąża ryzyko przypadkowej utraty przesyłki.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu zauważyć należy, iż z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Ponadto, stosownie do art. 353^¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

W związku z powyższym, odnosząc powołane przepisy prawa do przedstawionego opisu sprawy, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Zainteresowany wystawi fakturę i jednocześnie dany towar przekaże przewoźnikowi (spedytorowi), zaś - jak wskazał Wnioskodawca - przeniesienie na nabywcę prawa do rozporządzenia towarem następuje z chwilą wydania go firmie kurierskiej - to w momencie wydania towaru z magazynu kurierowi dokonana zostanie dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem w tym momencie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowej transakcji, w myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 ustawy.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży towarów należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.