Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/4511-17/15/ZK
z 4 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 11 listopada 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 17 listopada 2014 r.), uzupełnionym 20 lutego 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości:

• zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego, w tym w okresach poszukiwania najemcy, czy wykonywania remontu lokalu oraz w okresie zawieszenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe,
• zastosowania do amortyzacji ww. lokalu indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe,
• opodatkowania przychodów uzyskanych z wynajmu ww. lokalu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości i sposobu amortyzowania wskazanego we wniosku środka trwałego oraz możliwości opodatkowania przychodów uzyskanych z jego wynajmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 5 lutego 2015 r. Znak: IBPBI/1/4511-17/15/ZK, IBPP3/443-1362/14/EJ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 20 lutego 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest właścicielką lokalu mieszkalnego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. Lokal ten zakupiony został na rynku pierwotnym (od dewelopera) na podstawie aktu notarialnego z 25 czerwca 2009 r. Od 1 sierpnia 2009 r., po przeprowadzeniu prac wykończeniowych i zakupie wyposażenia lokal mieszkalny zamieszkany był przez właścicielkę. Lokal jest trzypokojowy. Od 24 października 2013 r. część mieszkania (bez jednego pokoju) została wynajęta na cele mieszkalne w ramach najmu prywatnego. Pierwszy najem zakończono 14 grudnia 2013 r., następny rozpoczął się 24 kwietnia 2014 i trwa do dzisiaj. Wnioskodawczyni uzyskiwała przychody z tytułu najmu prywatnego. Podatek dochodowy od najmu prywatnego był rozliczany ryczałtem wg 8,5% stawki. Od 10 września 2013 r. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie projektowania architektonicznego (najem nieruchomości nigdy nie był przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej). Podatek dochodowy od dochodu z jednoosobowej działalności gospodarczej rozliczany jest kwartalnie wg progresywnej skali podatkowej (stawki 18% i 32%). Od 1 października 2014 r. Wnioskodawczyni rozszerzyła zakres prowadzonej działalności gospodarczej o PKWiU 68.20.11 - Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi i jednocześnie wprowadziła ww. lokal, jako środek trwały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Od tego momentu najem mieszkania następuje w ramach prowadzonej działalności i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym rozliczanym kwartalnie, wg progresywnej skali podatkowej (stawki 18% i 32%).

Od 1 października 2014 r. Wnioskodawczyni ma prawo do amortyzacji ww. lokalu mieszkalnego w ramach prowadzonej działalności. Amortyzacja ww. lokalu mieszkalnego dotychczas nie była w żaden sposób naliczana (ani w najmie prywatnym, ani w ramach działalności).

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 15 lutego 2015 r., wskazano m.in., że:

1. umowa najmu części mieszkania została zawarta 24 kwietnia 2014 r.,
2. do 30 września 2014 r. trwał najem prywatny na cele mieszkaniowe,
3. od 1 października 2014 r. najem (kontynuacja najmu przez tego samego najemcę) jest rozliczany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej po wcześniejszym rozszerzeniu zakresu działalności o PKWiU 68.20.11 i wprowadzeniu mieszkania do ewidencji środków trwałych. W dniu 30 września 2014 r. strony podpisały aneks dot. wynajmu od 1 października 2014 r. lokalu w ramach prowadzonej przez wynajmującą jednoosobowej działalności gospodarczej,
4. niewynajmowana część mieszkania to 1 pokój o pow. 9,75m² niedostępny dla najemców (zamknięty na klucz). Są w nim składowane prywatne rzeczy Wnioskodawczyni (m.in. ubrania, książki). Wnioskodawczyni podkreśla, że mieszkanie było faktycznie ciągle zamieszkiwane przez Wnioskodawczynię (wraz z rodziną) od 1 sierpnia 2009 r.,
5. przerwy w wynajmie są związane z przestojem w okresie poszukiwania najemcy po rezygnacji wcześniejszego, a także przestojem związanym z przeprowadzeniem remontu po rezygnacji najemcy (jak to miało miejsce w przypadku pierwszej najemczyni, która zdewastowała łazienkę i przedpokój). Okres przerwy związany z szukaniem najemcy i remontem, trwał wówczas około 5 miesięcy; przerwy w wynajmie mogą trwać około 5 miesięcy.
6. lokal mieszkalny obecnie jest wynajmowany na cele mieszkalne (zgodnie z umową) osobie fizycznej.
   
   

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy mogę zastosować indywidualną stawkę amortyzacji lokalu mieszkalnego (max. 10% w skali roku) rozliczaną w ramach prowadzonej teraz działalności, biorąc pod uwagę fakt ze miedzy nabyciem nieruchomości na cele prywatne a wprowadzeniem nieruchomości do ewidencji środków trwałych firmy minęło ponad 60 miesięcy?
2. Czy mam prawo do rozliczania (naliczania odpisów) amortyzacji w okresie gdy lokal czasowo nie jest wynajęty?
3. Czy mam prawo do rozliczania (naliczania odpisów) amortyzacji w okresie zawieszenia działalności?
4. Czy mogę kontynuować amortyzację wg stawki indywidualnej w przypadku wycofania lokalu z majątku przedsiębiorstwa, przekazania go nieodpłatnie na cele prywatne i wynajmowania lokalu mieszkalnego w ramach najmu prywatnego, rozliczanego wg skali podatkowej?
5. Czy mogę kontynuować amortyzację wg stawki indywidualnej w przypadku wynajmu lokalu mieszkalnego na cele niemieszkalne (biuro, usługa)?
6. Czy mogę wynajmować mieszkanie na cele niemieszkalne w ramach najmu prywatnego i rozliczać podatek dochodowy ryczałtem 8,5%?

(pytania wymienione we wniosku jako 1-5 i 8)

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1. Tak - zważywszy, że do majątku swojego przedsiębiorstwa, wprowadziła jako środek trwały lokal mieszkalny uprzednio nabyty do celów prywatnych, wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. W momencie wprowadzenia go do tego majątku doszło do swoistego nabycia środka trwałego, bowiem wprawdzie nie zmienia się właściciel lokalu mieszkalnego, jednakże lokal ten zaczyna być środkiem trwałym z momentem przekazania go na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, podczas gdy w okresie wcześniejszym nie pozostawał z tą działalnością w żadnym związku. Skoro lokal użytkowany był przez okres ponad 60 miesięcy, to jest środkiem trwałym używanym w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2. Tak - brak kontynuacji najmu, szukanie nowego najemcy - są to tzw. przestoje technologiczne, typowe dla działalności związanej z wynajmowaniem nieruchomości.

Ad. 3. Nie, najem prowadzony w ramach działalności oznacza ze działalność w zakresie najmu musi mieć status "aktywna".

Ad. 4. Tak, raz przyjęta stawka amortyzacyjna powinna być kontynuowana przez podatnika niezależnie czy najem prowadzony będzie potem w ramach najmu prywatnego, czy w ramach działalności gospodarczej, co wynika z art. 22e ust. 1 pkt 3 oraz art. 22f ust. 1 ww. ustawy.

Ad. 5. Tak, lokal mieszkalny pozostaje lokalem mieszkalnym wynajętym tylko na inne cele.

Ad. 6. Tak, lokale mieszkalne na cele niemieszkalne i usługowe mogą podlegać najmowi prywatnemu i podlegać ryczałtowemu podatkowi dochodowemu (8,5%), na co wskazuje art. 6 ust. 1a i 1b, w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz wyjaśnienia zawarte w załączniku nr 2 do tej ustawy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1, 2 i 5 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
• składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
  
  

W świetle ww. przepisów środkiem trwałym może być m.in. lokal mieszkalny, jednakże dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanych w działalności gospodarczej lokali mieszkalnych uzależnione jest od podjęcia w tym zakresie stosownej decyzji przez podatnika.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Przy czym, zgodnie z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego wskazany we wniosku lokal mieszkalny, stanowiący środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, może być przedmiotem amortyzacji podatkowej. Przy czym, kosztem uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej mogą być odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie od tej części lokalu mieszkalnego (środka trwałego), która jest wynajmowana (a więc w wysokości ustalonej od wartości początkowej lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wynajmowanej, do ogólnej powierzchni użytkowej lokalu - zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Odnosząc się do kwestii możliwości amortyzowania ww. lokalu w okresach przerw w wynajmie oraz w okresie zawieszenia działalności gospodarczej, zauważyć należy, że zgodnie z art. 22c pkt 5 ww. ustawy, przesłanką powodującą niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych jest zawieszenie działalności, jak również zaprzestanie działalności, w której składniki te były używane. Przez zaprzestanie, o którym mowa wyżej należy rozumieć całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane. Przejściowe zaprzestanie użytkowania danych środków trwałych nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego wynika, że dopuszczalne jest amortyzowanie czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, w której były one używane. Tak więc w przypadkach okresowego zaprzestania używania lokalu mieszkalnego w działalności gospodarczej, np. spowodowanego poszukiwaniem nowych najemców, czy też koniecznością wykonania napraw i remontów lokalu będącego przedmiotem wynajmu, Wnioskodawczyni uprawniona będzie do zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów podatkowych. Nie będzie natomiast możliwe amortyzowanie ww. lokalu mieszkalnego w okresie zawieszenia prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W myśl art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Przepis ten w sposób jednoznaczny wskazuje, że amortyzacja lokali mieszkalnych z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej dotyczy wyłącznie tych nieruchomości, które przed nabyciem przez podatnika wykorzystywane były co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawczyni jest właścicielką (trzypokojowego) lokalu mieszkalnego zakupionego 25 czerwca 2009 r. na rynku pierwotnym, w którym mieszkała od 1 sierpnia 2009 r. Od 24 października 2013 r. część mieszkania (bez jednego pokoju) została wynajęta na cele mieszkalne w ramach najmu prywatnego. Natomiast od 1 października 2014 r. Wnioskodawczyni wynajmuje ww. część lokalu mieszkalnego w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (po wcześniejszym rozszerzeniu zakresu działalności o wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi) na rzecz tego samego wynajmującego. Jednocześnie Wnioskodawczyni wprowadziła ww. lokal jako środek trwały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle powyższego, skoro jak wynika z wniosku lokal mieszkalny zakupiony został na rynku pierwotnym (od dewelopera), to nie mógł być przed jego nabyciem wykorzystywany, co oznacza, że nie jest możliwe zastosowanie do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Zauważyć przy tym należy, że na gruncie niniejszej sprawy w wyniku przekazania lokalu mieszkalnego na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, nie doszło do zbycia tego lokalu (nie zmienił się nabywca), lecz jedynie do zmiany sposobu jego wykorzystania. W konsekwencji przedmiotowy środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy. W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod poz. 01 dla środków trwałych z grupy 122 – lokale mieszkalne, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 1,5%.

Odnosząc się do możliwości opodatkowania przychodów uzyskanych z wynajmu wskazanego we wniosku składnika majątku w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych zauważyć należy, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
  
  

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. Nr 144, poz. 930 ze zm.), osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Zgodnie z art. 6 ust. 1a tej ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym. Stosownie natomiast do art. 6 ust. 1b ww. ustawy, przychody uzyskane z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1a, podlegają opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych również, jeżeli są uzyskiwane przez podatników, o których mowa w art. 8 ust. 1.

Z powyższych przepisów wynika, że dla celów podatkowych przychody z najmu mogą być traktowane jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej lub jako przychody z odrębnego źródła przychodów tzw. najmu prywatnego. Co do zasady, możliwość dokonania wyboru w ww. zakresie, a co za tym idzie i sposobu rozliczenia przychodów z najmu oraz kosztów uzyskania tych przychodów, ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem. Jednakże wybór ten - w związku z treścią cyt. wyżej przepisów - jest ograniczony istnieniem związku pomiędzy wynajmowanym składnikiem majątkowym a prowadzoną przez podatnika pozarolniczą działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem wynajmowany składnik majątku związany jest z tą działalnością, a umowy dot. jego wynajmu są zawierane w ramach tej działalności gospodarczej, to przychód z jego wynajmu stanowi zawsze przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku wskazany we wniosku lokal mieszkalny stanowi składnik majątku związany z prowadzoną przez Wnioskodawczynię pozarolniczą działalnością gospodarczą i jest środkiem trwałym w tej działalności, a umowa najmu dot. tego składnika majątku została zawarta w ramach tej działalności, to przychody uzyskiwane z tytułu jego najmu, stanowią przychody z działalności gospodarczej. Nie mogą być zatem opodatkowane w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Zauważyć również należy, że przychody z wynajmu ww. lokalu mieszkalnego mogłyby podlegać opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, o ile lokal ten nie stanowiłby składnika majątku (środka trwałego) związanego z prowadzoną przez Wnioskodawczynię pozarolniczą działalnością gospodarczą (zostałby wycofany z tej działalności), a umowa najmu dot. tego składnika majątku zostałaby zawarta poza tą działalnością. Na takie okoliczności nie wskazano jednak w opisie zdarzenia przyszłego.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości:

• zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego, w tym w okresach poszukiwania najemcy, czy wykonywania remontu lokalu oraz w okresie zawieszenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe,
• zastosowania do amortyzacji ww. lokalu indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe,
• opodatkowania przychodów uzyskanych z wynajmu ww. lokalu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych - jest nieprawidłowe.
  
  

Jednocześnie zauważyć należy, że skoro jak wykazano, do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku nie można zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, odpowiedź na pytania oznaczone we wniosku Nr 4 i 5, jak i ocena przedstawionego we wniosku a dot. tychże pytań stanowiska Wnioskodawczyni, jest bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie podatku od towarów i usług, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.