Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-739/14-4/AA
z 17 października 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2014 r. (data wpływu 18 lipca 2014 r.) uzupełnionym w dniach 1 i 3 października 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

  • sposobu ustalenia wartości początkowej (pytanie 1) – jest prawidłowe,
  • ustalenia stawki amortyzacyjnej (pytanie 2, 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej oraz w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 29 września 2014 r. znak ILPB1/415-739/14-2/AA na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 1 października 2014 r., wniosek o brakującą opłatę uzupełniono w dniu 1 października 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Nieruchomość znajdująca się w P. (powstała na starych fundamentach do I piętra w 1938 roku, powyżej w 1955 roku, natomiast oficyna pochodzi z 1900 roku), w latach 90-tych XX wieku stanowiła współwłasność spadkobierców - zstępnych (po 1/3 udziałów) po pierwszych właścicielach nieruchomości. Każdy ze zstępnych w ramach 1/3 udziału miał do swej wyłącznej dyspozycji jeden lokal mieszkalny. W nieruchomości były też trzy lokale o bardzo niskim standardzie w niepodpiwniczonych oficynach wykorzystywane przez pewien czas na cele magazynowe lub pomieszczenia warsztatowe. Na 1/3 udziału przypadał jeden taki lokal.

W październiku 2004 roku sporządzono inwentaryzację nieruchomości według której powierzchnia użytkowa całej nieruchomości wraz z pomieszczeniami przynależnymi wynosiła 1223,28 m2. W marcu 2005 roku małżonka Wnioskodawcy, która posiadała 1/3 udziałów przekazała notarialnie w drodze darowizny 1/5 swoich udziałów tj. 1/15 udziału w całej nieruchomości co odpowiadało 81,55 m2 powierzchni użytkowej.

W nieruchomości istniała współwłasność, jednak Wnioskodawca w ramach otrzymanych udziałów nie dostał lokalu mieszkalnego do swej dyspozycji tak jak pozostali. Jego udział 81,55 m2 odpowiadał jednemu lokalowi o niskim standardzie - wykorzystywanemu na cele warsztatowe (nr 18A 49,9 m2) i jednemu lokalowi mieszkalnemu o słabym standardzie (nr 13 30,85 m2). Lokale warsztatowe i mieszkalne były wynajmowane, poza niektórymi lokalami z których korzystali inni właściciele nie płacąc za nie czynszu.

Wobec takiego stanu podziału nieruchomości między współwłaścicielami, w akcie darowizny w marcu 2005 roku uzasadnionym było ustalenie jej stosunkowo niskiej wartości (poniżej wartości rynkowej) na 22.000 zł za równowartość 1/15 udziałów tj. 81,55 m2.

W grudniu 2012 roku na mocy postanowienia sądu o zniesieniu współwłasności Wnioskodawca nabył nieodpłatnie (bez spłat i dopłat) dodatkowe udziały otrzymując wówczas na wyłączną własność dwa lokale o łącznej powierzchni 112,4 m2, co odpowiada zwiększeniu udziałów o 30,85 m2, udział Wnioskodawcy zwiększył się do 112,4/1280,5. Postanowieniem sądu Wnioskodawca otrzymał do wyłącznej dyspozycji lokal użytkowy nr 18A o powierzchni 50,0 m2 i lokal mieszkalny nr 8 o powierzchni 62,4 m2. Żona Wnioskodawcy otrzymała natomiast na wyłączną własność inne lokale mieszkalne - w tym lokal nr 13 - nie otrzymując żadnego lokalu użytkowego o obniżonym standardzie.

Reasumując w grudniu 2012 roku Wnioskodawca nabył nieodpłatnie dodatkowe 30,85 m2 w nieruchomości w postaci części lokalu nr 8. Częścią składową postanowienia sądu jest sporządzona przez biegłego sądowego w dziedzinie wyceny nieruchomości wycena każdego z lokali. Według tej wyceny wartość lokalu nr 8 wraz z powierzchnią przynależną w 2012 roku wynosiła 226.000 zł, co dało kwotę 3.621,79 zł za 1 m2 dla tej nieruchomości lokalowej (uwzględniając w cenie metra powierzchnię przynależną).Wartość nabytej przez Wnioskodawcę części nieruchomości w grudniu 2012 roku wyniosła 3.621,79 zł/m2 x 30,85 m2 = 111.732,22 zł. W 2013 roku Wnioskodawca dokonał urzędowego przekształcenia lokalu nr 18A z użytkowego na mieszkalny i tak jest on obecnie wykorzystywany.

Od 1 stycznia 2015 r. Wnioskodawca zamierza rozliczać się na zasadach ogólnych z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Oba lokale mieszkalne zamierza wprowadzić na dzień 31 grudnia 2014 r. do ewidencji środków trwałych i amortyzować je od 1 stycznia 2015 r. Za wartość początkową obu lokali łącznie zamierza przyjąć sumę kwot odpowiadających nieodpłatnemu nabyciu w 2005 i 2012 roku, tj. 22.000 zł + 111.732,22 zł = 133.732,22 zł. Wartość tę zamierza rozbić proporcjonalnie na obie nieruchomości lokalowe uwzględniając: powierzchnię, stan techniczny oraz atrakcyjność obu lokali, sugerując się wartościami rynkowymi obu lokali. Przedmiotowe lokale są wynajmowane od kilkudziesięciu lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

  1. Czy prawidłowy jest sposób ustalenia łącznej wartości początkowej posiadanych nieruchomości lokalowych nr 8 i 18A jako sumy wartości darowizny (22.000 zł) oraz dodatkowo nieodpłatnie nabytych w wyniku zniesienia współwłasności udziałów odpowiadających 30,85 m2 lokalu nr 8 tj. kwoty 111.732,22 zł, co daje łącznie wartość 133.732,22 zł?
  2. Czy rozliczając podatek w 2014 roku w formie ryczałtu Wnioskodawca może 31 grudnia 2014 r. założyć księgę środków trwałych, aby amortyzować lokale od 1 stycznia 2015 r., skoro zamierza od 1 stycznia 2015 r. rozliczać się na zasadach ogólnych?
  3. Czy Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla obu lokali (do 10%), które to lokale są lokalami używanymi, a ich wynajem trwa około 50 lat?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, sposób wyliczenia przez Wnioskodawcę łącznej wartości początkowej otrzymanych nieodpłatnie lokali jest zgodny z treścią ustawy. Za wartość udziałów otrzymanych w drodze darowizny Wnioskodawca przyjął kwotę wynikającą z treści notarialnej umowy darowizny. Kwota ta była niższa od wartości rynkowej otrzymanych wówczas przez Wnioskodawcę udziałów (1/15 odpowiadających 81,55 m2), gdyż uwzględniała fakt, iż nie otrzymał do wyłącznej dyspozycji żadnego mieszkania. Ww. kwotę Wnioskodawca zwiększył o wartość nieodpłatnego nabycia w 2012 roku dodatkowych udziałów do 112,4/1280,5 odpowiadających nabyciu dodatkowych 30,85 m2. Za wartość nabycia Wnioskodawca przyjął wartość ustaloną, dla 1 m2 tej nieruchomości według wyceny sądu podanej w postanowieniu o zniesieniu współwłasności.

W odniesieniu do pytania nr 2, Wnioskodawca uważa, że prowadząc w 2014 roku rozliczenie podatkowe w formie ryczałtu może założyć ewidencję środków trwałych wprowadzając do niej nieruchomości lokalowe, a to umożliwi amortyzację od następnego miesiąca tj. od stycznia 2015 r.

Z kolei w odniesieniu do pytania nr 3 Wnioskodawca uważa, że zgodnie z ustawą może oba lokale mieszkalne (nr 8 i 18A) amortyzować według indywidualnej stawki amortyzacyjnej (do 10%), gdyż są to lokale używane, były wynajmowane przez okres około 50 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5, ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Treść art. 19 ust. 3 powołanej ustawy stanowi, że wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy jednocześnie wskazać, że stosownie do art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

Istota współwłasności polega bowiem na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy.

Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału.

Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego).

Zniesienie współwłasności stanowi odrębną instytucję prawa cywilnego, uregulowaną w art. 210 i art. 211 Kodeksu cywilnego. Celem postępowania o zniesienie współwłasności jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Na podstawie art. 210 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności, a ponadto może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości (art. 211 k.c.).

Zniesienie współwłasności może się odbyć albo na podstawie umowy pomiędzy współwłaścicielami, albo na podstawie orzeczenia sądu.

Może ono implikować wzajemne roszczenia pomiędzy współwłaścicielami w postaci dopłat lub spłat. W takiej sytuacji przyjąć należy, że nabycie środka trwałego przez jednego ze współwłaścicieli następuje odpłatnie. Jeżeli jednak współwłaściciele zrezygnują z tych rozliczeń, to nabycie takie uznać należy za nieodpłatne.

W zależności więc od sposobu nabycia w wyniku zniesienia współwłasności środka trwałego ustala się odpłatną lub nieodpłatną formę nabycia, co bezpośrednio rzutuje na ustalenie wartości początkowej tego środka.

Trzeba w tym miejscu podnieść, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy (nieruchomości), tylko wtedy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Wówczas datą nabycia nieruchomości jest data nabycia udziału w nieruchomości, a nie data zniesienia współwłasności. Natomiast gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad tą rzeczą (nieruchomości) jak i stan jej majątku osobistego.

Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie z uwagi na fakt nabycia opisanej nieruchomości, zastosowanie znajdzie zasada ustalania wartości początkowej, określona w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako suma: wartości rynkowej udziału Wnioskodawcy w nieruchomości z dnia nabycia określona w umowie darowizny, chyba że w umowie określono niższą wartość tego udziału i wartości nieodpłatnie nabytej nieruchomości lokalowej w oparciu o dane wynikające z postanowienia sądu o zniesieniu współwłasności nieruchomości.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej należy wskazać, że na treść art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.


Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji wynosić będzie 10%.

W myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że lokale mieszkalne, o których mowa we wniosku były używane, tj. wynajmowane przez około 50 lat.

Reasumując, Wnioskodawca ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (do 10% rocznie). Jak bowiem wskazano we wniosku lokale mieszkalne, zostaną pierwszy raz wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a przed dniem wprowadzenia ich do ww. ewidencji były wykorzystywane przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.

Przy czym podkreślić należy, że stosownie do treści art. 22n ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję, o której mowa w ust. 2, uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego lub podatku tonażowego.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 1998 r., poz. 930, z późn. zm.) podatnicy oraz spółki, których wspólnicy są opodatkowani w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, są obowiązani posiadać i przechowywać dowody zakupu towarów, prowadzić wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ewidencję wyposażenia oraz, odrębnie za każdy rok podatkowy, ewidencję przychodów, zwaną dalej „ewidencją”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 3a.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że Wnioskodawca rozliczając podatek w 2014 roku w formie ryczałtu może 31 grudnia 2014 r. założyć ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dla przedmiotowych lokali mieszkalnych. Jednocześnie w związku z powyższym począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji, tj. w styczniu 2015 r. Wnioskodawca, mimo zmiany formy opodatkowania, może dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji pominięto przykład liczbowy ilustrujący stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, iż przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Z uwagi na powyższe nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wysokości wartości początkowej. Zatem tut. Organ nie ustosunkował się do przedstawionych przez Wnioskodawcę obliczeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj