Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-979/13/14-S/PSZ
z 8 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bk 124/14 (data wpływu 14 lipca 2014 r.) stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2013 r. (data wpływu 19 września 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 listopada 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 listopada 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 30 marca 2012 r. wspólnicy spółki cywilnej wnieśli do majątku spółki wkład niepieniężny w postaci działki zabudowanej czterokondygnacyjnym budynkiem murowanym. W dniu 17 czerwca 2010 r. decyzją Prezydenta Miasta zatwierdzony został projekt budowlany i udzielono spółce jawnej pozwolenia na budowę wraz ze zmianą sposobu użytkowania budynku. W wyniku zmian w strukturze podmiotowej decyzją z dnia 15 lipca 2010 r. przeniesiono decyzję o pozwoleniu na budowę z poprzedniego inwestora - spółki jawnej na rzecz nowego inwestora - spółki cywilnej. W pozostałym zakresie decyzja z dnia 17 czerwca 2010 r. pozostała aktualna.

W oparciu o ww. decyzje dokonano przebudowy istniejącej kamienicy mieszkalnej, wybudowanej pod koniec XIX w., a obecnie figurującej w rejestrze zabytków, na budynek usługowy oraz wykonano roboty budowlane polegające na dobudowie lukarn, remoncie elewacji kamienicy oraz rozbudowie kamienicy o 3-kondygnacyjną część usługową z tarasem widokowym o powierzchni zabudowy 84,77m2 i kubaturze 840 m3 wraz z wewnętrzną instalacją gazową i rozbiórką kabla elektrycznego oraz budową ściany fasadowej. W trakcie prowadzonych prac doszło do wzmocnienia konstrukcji budynku, dobudowy ścian i stropów, remontu elewacji, remontu dachu oraz wykonania na nowo wszystkich instalacji budynku (elektrycznej, wodno-kanalizacyjnej, gazowej, klimatyzacyjnej). Ponadto wybudowano windę oraz dokonano kompleksowego wykończenia wnętrz, polegającego między innymi na ułożeniu posadzek i wykończeniu ścian. Przeprowadzenie prac nastąpiło zgodnie z założeniami konserwatora zabytków, który wskazał na konieczność zachowania ścian w jak największym stopniu oryginalnych, tj. z XIX wiecznej cegły – co może mieć w znaczącym stopniu znaczenie na długotrwałość przyszłego użytkowania.

W efekcie, obiekt zmienił swoją funkcję z mieszkalnej na usługową oraz przeszedł gruntowną modernizację, polegającą na jego znaczącym ulepszeniu. Wartość budynku przed dokonaniem nakładów wynosiła 1.427.000 zł, a w chwili obecnej, w wyniku przeprowadzonej modernizacji wynosi ona 7.799.139 zł 87 gr. W porównaniu z wartością początkową, nastąpiło zwiększenie wartości budynku o kwotę 6.372.139 zł 87 gr. Wartość poczynionych nakładów znacząco przekroczyła 30% wartości początkowej budynku.

Prace dokonywane były w okresie od 16 sierpnia 2010 r. do dnia 8 marca 2013 r. W okresie od 16 sierpnia 2010 r. do dnia 29 marca 2012 r. nakłady dokonywane były na składnik majątku nie wchodzący w skład majątku spółki, a od dnia 29 marca 2012 r. do dnia 8 marca 2013 r. budynek ten stanowił już składnik majątku spółki.

Oddanie budynku do użytku jako budynku usługowego (hotelu) nastąpiło dnia 9 marca 2013 r. W tym dniu nastąpiło rozpoczęcie wykonywania w nim działalności gospodarczej, polegającej na prowadzeniu hotelu oraz wprowadzenie do ewidencji środków trwałych. Przedmiotowy budynek nigdy wcześniej nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika.

Wskazuje Pani, że ww. środek trwały był wykorzystywany przed jego nabyciem ponad 60 miesięcy, zarówno na cele mieszkalne jak i jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, co zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwalifikuje go jako środek trwały używany.

Ponadto ww. budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika jako budynek usługowy symbol KŚT 109.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynku wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych podatnika, z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10 % rocznie na podstawie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, ponieważ budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika po raz pierwszy, a ponadto został on ulepszony w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość wydatków poczynionych na ulepszenia znacznie przekracza 30% wartości początkowej budynku. Ponadto z uwagi na zabytkowy charakter budynku oraz maksymalne zachowanie oryginalnej konsystencji budynku (tj. ścian wykonanych w końcu XIX w.), wysoce prawdopodobnym jest, że jego okres eksploatacji będzie krótszy niż przewidziany przez stawki amortyzacyjne dla tego rodzaju obiektu.

W dniu 5 grudnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr ITPB1/415-979/13/PSZ, w której uznając stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe stwierdził, że w opisanym stanie faktycznym podanym we wniosku budynek niemieszkalny nie stanowi używanego lub ulepszonego środka trwałego, przeprowadzone prace stanowiły bowiem wytworzenie nowego środka trwałego. Konsekwencją powyższego jest brak możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Nie zgadzając się z treścią rozstrzygnięcia, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawczyni wniosła w dniu 27 lutego 2014 r. (data wpływu) skargę na ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bk 124/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że nie może być wykonana oraz zasądził od Ministra Finansów na rzecz Strony Skarżącej kwotę zwrotu kosztów postępowania. W ocenie Sądu organ niezasadnie przyjął, że uzyskanie przez budynek nowej funkcji w wyniku przeprowadzonych prac budowlanych, wyklucza możliwość zakwalifikowania tych prac jako ulepszenia środka trwałego. Sąd wskazał również, że interpretacja nie zawiera pełnej oceny stanowiska Wnioskodawczyni i uzasadnienia prawnego.

W dniu 14 lipca 2014 r. wpłynął do tutejszego organu odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bk 124/14.

Mając na uwadze treść ww. orzeczenia, w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
   
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
   
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
   
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do treści przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być - dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy dla budynków niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1, Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów - o czym stanowi art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli ww. budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.

Inaczej niż w stosunku do innych środków trwałych, w przypadku budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% ustawodawca nie określił, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby te środki trwałe można było uznać za używane lub ulepszone. Tym samym należy przyjąć, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Natomiast ulepszone środki trwałe to takie, w których poczyniono nakłady na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i preferencyjnych), których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W wyroku NSA z 16 czerwca 2000 r., sygn. akt III SA 1025/99, wskazano, że do celów podatkowych ulepszenie środka trwałego obejmuje: przebudowę, adaptację, rozbudowę, modernizację oraz ich rekonstrukcję.

Pod pojęciem ulepszenia, o którym mowa w art. 22j ust. 1 w związku z art. 22g ust. 17 ustawy należy zatem rozumieć:

1. przebudowę środka trwałego tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych;
2. adaptację środka trwałego tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie go do wykorzystania go do innych celów niż jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie mu nowych cech użytkowych;
3. rozbudowę środka trwałego tj. wykonanie prac, które powodują powiększenie środka trwałego;
4. modernizację tj. unowocześnienie środka trwałego;
5. rekonstrukcję tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego stanu poprzedniego.

Z zacytowanych wyżej przepisów wynika, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany lub ulepszony.

Nie jest możliwe ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, jeżeli nakłady poczynione na dany środek trwały nie mieszczą się w opisanym wyżej zakresie prac. Dotyczy to w szczególności działań przekraczających przetworzenie istniejącego środka trwałego, a polegających na wytworzeniu zupełnie nowego środka trwałego z wykorzystaniem tylko jako jego składników elementów wcześniej nabytych budynków lub budowli. Oceniając, czy nastąpiło ulepszenie, czy też wytworzenie nowego środka trwałego należy brać pod uwagę zakres prac wykonanych w całym obiekcie, a nie w poszczególnych jego częściach. Istotny jest zakres wykonanych prac, jak też poziom poniesionych wydatków.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że budynek o którym mowa, pierwotnie stanowiący budynek mieszkalny, został poddany pracom polegającym na przebudowie na budynek usługowy. Prace polegały na dobudowie lukarn, remoncie elewacji kamienicy, rozbudowie kamienicy o 3-kondygnacyjną część usługową z tarasem widokowym, rozbiórce kabla elektrycznego, budowie ściany fasadowej. W trakcie prac doszło do wzmocnienia konstrukcji budynku, dobudowy ścian i stropów, remontu elewacji, remontu dachu oraz wykonania na nowo wszystkich instalacji budynku, wybudowania windy oraz kompleksowego wykończenia wnętrz. W ich efekcie budynek przeszedł gruntowną modernizację. Przedmiotowy budynek nigdy wcześniej nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika. Ponadto wskazano, że był wykorzystywany przed jego nabyciem ponad 60 miesięcy, zarówno na cele mieszkalne, jak i jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Niewątpliwie opisane poszczególne prace inwestycyjne mieszczą się w przedstawionym rozumieniu ulepszenia środka trwałego. Są to prace prowadzące do przekształcenia środka trwałego, podnoszące jego wartość techniczną, użytkową, mające na celu przystosowanie danego składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż jego pierwotne przeznaczenie, albo nadania takiemu składnikowi nowych cech użytkowych.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy oraz zaprezentowany stan faktyczny stwierdzić należy, że opisane nakłady i prace inwestycyjne mieszczą się w przedstawionej definicji ulepszenia środka trwałego. Są to prace prowadzące do przekształcenia środka trwałego, podnoszące jego wartość techniczną, użytkową, mające na celu przystosowanie danego składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż jego pierwotne przeznaczenie, albo nadania takiemu składnikowi nowych cech użytkowych – jak wskazano we wniosku.

Samo uzyskanie przez budynek w wyniku dokonanych prac nowej funkcji nie wyklucza zaś tego, że doszło do ulepszenia tego środka trwałego, a wręcz przeciwnie wskazuje, że ulepszenie to miało miejsce.

Mając na uwadze ocenę prawną wyrażoną w wyroku WSA stwierdzić należy, że wykonane roboty budowlane polegające m.in. na dobudowie lukarn, remoncie elewacji kamienicy oraz rozbudowie kamienicy, nie stanowiły wytworzenia nowego środka trwałego. Nowy obiekt (hotel) powstał bowiem na bazie istniejącej kamienicy.

Zatem budynek, o którym mowa we wniosku należy uznać za środek trwały ulepszony w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2010 r. nr 242, poz. 1622) w grupie 1 – Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, w podgrupie 10 – Budynki niemieszkalne, rodzaju 109 – Pozostałe budynki niemieszkalne zostały wymienione między innymi hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110.

Należy wskazać, że z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącego Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że dla tego rodzaju budynków przewidziana została stawka amortyzacyjna w wysokości 2,5%. Dla takich środków trwałych, jeżeli są ulepszone lub używane, może być ustalona indywidualna stawka amortyzacyjna, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przysługuje więc Pani możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla celów amortyzacji budynku, o którym mowa we wniosku. Maksymalna stawka amortyzacji nie może być wyższa niż 10% rocznie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.