Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-716/14/JD
z 4 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 12 czerwca 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 17 czerwca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• wypłaty rent wyrównawczych dla byłych pracowników i osób, względem których ciążył na zmarłym pracowniku ustawowy obowiązek alimentacyjny, będące następstwem wypadków przy pracy, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim i czy stanowią koszt niezależnie od tego, czy podstawą ich wypłacenia jest wyrok sądowy, ugoda sądowa lub ugoda pozasądowa (pytanie wymienione jako 1),
• dla uznania rent wyrównawczych za koszt uzyskania przychodów ma znaczenie ewentualne zaprzestanie przez Spółkę tej części działalności, w ramach której doszło do wypadku przy pracy pracownika (pytanie wymienione jako 2)
• jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2014 r. do tut. BKIP wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy wypłaty rent wyrównawczych dla byłych pracowników i osób, względem których ciążył na zmarłym pracowniku ustawowy obowiązek alimentacyjny, będące następstwem wypadków przy pracy, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim i czy stanowią koszt niezależnie od tego, czy podstawą ich wypłacenia jest wyrok sądowy, ugoda sądowa lub ugoda pozasądowa,
• czy dla uznania rent wyrównawczych za koszt uzyskania przychodów ma znaczenie ewentualne zaprzestanie przez Spółkę tej części działalności, w ramach której doszło do wypadku przy pracy pracownika.
  
  

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej także „Wnioskodawca”) powstała w grudniu 2006 r. z połączenia dwóch spółek - spółki X i spółki Y - na mocy art. 492 § 1 pkt 2 KSH i stała się następcą prawnym spółek połączonych. Głównym przedmiotem działalności spółek X i Y, jak również Wnioskodawcy jako ich następcy prawnego jest produkcja i sprzedaż materiałów wybuchowych i środków strzałowych. W związku z zakresem i charakterem prowadzonej przez Spółkę działalności jak również przez jej poprzedników prawnych istniało i istnieje nadal ciągłe ryzyko powstania eksplozji materiału wybuchowego wskutek czego może dojść do wystąpienia poważnych wypadków przy pracy, co jest niezależne od pracodawcy; w skrajnych przypadkach dochodzi nawet do wypadków śmiertelnych.

Do takich wypadków związanych z eksplozją materiału wybuchowego w czasie pracy, w którym zginęli lub zostali ciężko poszkodowani pracownicy doszło między innymi w latach 1992 i 1996 w spółce X oraz w latach 1993 i 2005 w spółce Y. Śledztwa dotyczące wypadku, prowadzone przez właściwą Prokuraturę Rejonową zostały umorzone z uwagi na brak ustawowych znamion czynu zabronionego. Jednocześnie w toku postępowania nie stwierdzono by przedmiotowe wypadki były wynikiem wyłącznej winy pokrzywdzonych, jak i osób trzecich.

W sytuacji gdy w wyniku wypadku doszło jedynie do znacznego uszczerbku na zdrowiu, poszkodowani pracownicy odchodzili na renty, a pracodawca, którym był poprzednik prawny Wnioskodawcy rozwiązywał z tymi osobami stosunek pracy. Poszkodowani pracownicy po otrzymaniu od ZUS orzeczenia o przyznaniu renty występowali na podstawie art. 444 i art. 445 Kodeksu cywilnego z roszczeniem do pracodawcy o przyznanie tzw. renty wyrównawczej - stanowiącej różnicę pomiędzy świadczeniem przyznanym przez ZUS z tytułu renty, a wynagrodzeniem które mogliby uzyskiwać gdyby ich dotychczasowe możliwości zarobkowe nie zostały ograniczone wypadkiem przy pracy.

W spółkach będących poprzednikami prawnymi Wnioskodawcy występowały również sytuacje w których w następstwie wypadku przy pracy doszło do śmierci pracowników. Wówczas w oparciu o art. 446 Kodeksu cywilnego z roszczeniem do spółek X i Y (poprzedników prawnych) o wypłatę tzw. renty wyrównawczej występowała rodzina zmarłego tj. osoby, względem których ciążył na zmarłym pracowniku ustawowy obowiązek alimentacyjny (spadkobiercy zmarłego). W powyższych sytuacjach, w znacznej większości przypadków spółki X i Y będące poprzednikami prawnymi Wnioskodawcy zawierały ugody pozasądowe z byłymi pracownikami/ spadkobiercami, co pozwalało spółkom X i Y na osiągnięcie korzystniejszych warunków wywiązania się z roszczeń wnoszonych przez byłych pracowników/spadkobierców zmarłego. W przypadkach natomiast braku porozumienia pomiędzy pracodawcą, a byłym pracownikiem – uniemożliwiającym zawarcie ugody - do wypłaty renty dochodziło na podstawie wyroków sądowych nakazujących poprzednikom prawnym dokonywanie tych wypłat w wysokości ustalonej w wyroku.

Reasumując, Spółka jako następca prawny spółki X i spółki Y, w których to Spółkach doszło do wypadków w pracy, w tym wypadków śmiertelnych, jest zobowiązana na mocy prawa do wypłaty rent wyrównawczych i realizując ciążący na niej obowiązek wypłaca co miesiąc osobom poszkodowanym (byłym pracownikom lub spadkobiercom zmarłego - żona po zmarłym lub dzieci uczące się) renty przyznane poszkodowanym wyrokiem sądu lub wynikające z zawartej ugody pozasądowej. Nieponoszenie przez Spółkę omawianych wydatków narażałoby ją na dochodzenie ich przez uprawnione osoby na drodze sądowej, w związku z czym Spółka mogłaby ponieść jeszcze większe straty z tego tytułu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłaty rent wyrównawczych dla byłych pracowników i osób, względem których ciążył na zmarłym pracowniku ustawowy obowiązek alimentacyjny, będące następstwem wypadków przy pracy, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim i czy stanowią taki koszt niezależnie od tego, czy podstawą ich wypłacania jest wyrok sądowy, ugoda sądowa lub ugoda pozasądowa?

Czy dla uznania powyżej opisanych rent za koszty uzyskania przychodów ma znaczenie ewentualne zaprzestanie przez Spółkę tej części działalności, w ramach której doszło do wypadku przy pracy pracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wskazanych przez ustawodawcę.

Przywołana regulacja wskazuje, że kosztem uzyskania przychodów jest wydatek, który spełnia łącznie wskazane poniżej warunki:

• został poniesiony przez podatnika (podatnik poniósł ekonomiczny ciężar wydatku),
• ma charakter definitywny (nie może być zwrócony podatnikowi z żaden sposób),
• pozostaje w związku z uzyskiwanymi przez podatnika przychodami, przy czym
  • związek ten może mieć charakter bezpośredni bądź pośredni,
  • jest należycie udokumentowany przez podatnika,
  • nie został wskazany przez ustawodawcę w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.
  
  

W doktrynie podatkowej podkreśla się, że każdy wydatek, aby można go było zaliczyć w ciężar kosztów podatkowych musi mieć swoje gospodarcze uzasadnienie dla przedsiębiorcy, a jego poniesienie jest racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej.

W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, że kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodu są takie koszty, które pozostają w związku przyczynowo - skutkowym, gospodarczym z przychodem, źródłem przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie, zachowanie źródła przychodów, nawet kiedy ten cel finalnie nie zostanie osiągnięty, kiedy podatnik nie osiągnie spodziewanego przychodu, czy utraci źródło przychodu. O kwalifikacji poniesionego kosztu jako kosztu uzyskania przychodów rozstrzyga cel towarzyszący jego ponoszeniu. Poniesiony koszt jest celowy także, kiedy racjonalnie przewidywany cel w postaci uzyskania przychodów nie zostanie osiągnięty. Związek między poniesionym kosztem a prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika nie zakłada konieczności osiągnięcia zamierzonego rezultatu. (...) Poniesiony koszt uzyskania przychodów nie musi być kosztem niezbędnym, koniecznym dla uzyskania przychodów. Podatnik ma prawo do subiektywnej oceny racjonalności podejmowanych decyzji w prowadzonej działalności gospodarczej, której organy podatkowe nie powinny kwestionować. Ocena racjonalności poniesionego przez podatnika kosztu powinna być dokonywana na podstawie okoliczności towarzyszących poniesieniu danego kosztu. Za koszty uzyskania przychodów ustawodawca uznał tylko te poniesione koszty, które mają związek z działalnością gospodarczą, które mają lub mogą mieć wpływ na wielkość przychodu podatnika. To, że koszt uzyskania przychodów musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów oznacza, że wydatek musi być poniesiony w taki sposób, by racjonalnie działający podatnik mógł w związku z nim spodziewać się, z dużym prawdopodobieństwem, wystąpienia przychodu w konkretnych warunkach. Ocena, czy w konkretnym stanie faktycznym zachodzi związek poniesionego kosztu z celem w postaci osiągnięcia przychodów będzie wynikiem ustalenia, czy poniesiony wydatek przyczynił się lub racjonalnie rzecz oceniając mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W opinii Spółki, wydatek na zapłatę comiesięcznej renty dla byłego pracownika lub dla osób bliskich pracownika, wobec których ciążył na zmarłym wskutek wypadku w przy pracy obowiązek alimentacyjny, ma jak najbardziej uzasadnienie ekonomiczne i pozostaje w związku z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami. Na poparcie swojej tezy Spółka zaprezentowała poniższe argumenty.

Związek między wypłatą renty a przychodami Spółki.

Zapłata comiesięcznej renty na rzecz poszkodowanego byłego pracownika/spadkobierców zmarłego ma służyć zabezpieczeniu i zachowaniu źródeł przychodów Spółki.

Renta jako koszt pracowniczy.

Spółka wywiązując się ze swoich obowiązków jako pracodawca w stosunku do pracownika, który uległ wypadkowi przy pracy wzmacnia swój pozytywny wizerunek wśród pozostałych pracowników. Pozostałe osoby zatrudnione w Spółce zyskują bowiem pewność, że w przypadku ewentualnych nieszczęśliwych wypadków podczas wykonywania obowiązków służbowych mogą liczyć na pomoc finansową i wsparcie ze strony swojego pracodawcy. Pracownicy Wnioskodawcy zyskują komfort i poczucie bezpieczeństwa, co przekłada się także na wzrost mobilizacji do pracy i zaangażowania w wykonywane zadania. Z perspektywy Spółki natomiast ograniczane jest ryzyko masowych odejść pracowników do innych bezpieczniejszych zakładów pracy. Taka postawa pracowników ma skutek w bardziej efektywnej pracy, co ma bezpośrednie przełożenie na przychody generowane przez Spółkę.

Ponadto, należyte wywiązywanie się z obowiązków, nałożonych przepisami Kodeksu cywilnego, buduje pozytywny wizerunek Spółki wśród klientów oraz w otoczeniu gospodarczym. Dostrzegalne bowiem jest, że Spółka jest firmą wspierającą swoich pracowników, która nie unika spełnienia obowiązków wynikających z ponoszonego ryzyka prowadzenia działalności gospodarczej. Pogląd taki jest prezentowany przez organy podatkowe. Np. w interpretacji indywidualnej z 25 maja 2011 r., sygn. ILPB3/423-411/10/11-S/JG Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że (...) przedsiębiorca, który nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań (również tych wynikających z wyroków sądowych), w szczególności tych w stosunku do pracowników (obecnych i byłych), może utracić część swoich kontrahentów, a także stracić prawdopodobną możliwość działania na niektórych rynkach. Możliwości takie, jakkolwiek trudne do uchwycenia, jeśli chodzi o wyliczenie konkretnych kwot pieniężnych, pozostają jednak w związku przyczynowym z ponoszonym wydatkiem.

Ponadto, jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 13 lipca 2010 r. (sygn. akt I SA/Wr 538/10), że (...) z perspektywy spółki istotny - w kontekście spornych wydatków - jest motyw związany z umacnianiem relacji (więzi) z obecnymi pracownikami, pracującymi w warunkach ciągłego zagrożenia dla zdrowia i życia. Przez fakt, iż spółka wywiązuje się z ciążących na niej obowiązków w sytuacji, gdy pracownicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione w spółce osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym, dokonując powyższych wypłat, spółka ogranicza ryzyko odejść pracowników do innych - bezpieczniejszych - zakładów.

Wydatki na zapłatę renty dla poszkodowanego pracownika lub spadkobierców pracownika należy potraktować, jako tzw. pracowniczy koszt prowadzonej działalności. Spółka ponosząc tego typu wydatki wpływa pozytywnie na mobilizację postawy pracowników, zachęcając ich jednocześnie do bardziej efektywnej i wydajnej pracy, co wprost przekłada się na wielkość przychodów Spółki.

Potwierdzeniem takiego stanowiska interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 10 lutego 2011 r., Znak: ITBP3/423-176/10/11-5/PS w której stwierdzono, że (...) wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu odszkodowania, zadośćuczynienia i renty wiążą się bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy. Przedmiotowe wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników („wydatki pracownicze”), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444 - 446 Kodeksu cywilnego). Przez fakt, iż Spółka wywiązuje się z ciążących na niej obowiązków w sytuacji, gdy pracownicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione w Spółce osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym tego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika pośrednio przyczyniają się do uzyskiwania przychodów.

Renta jako skutek ryzyka prowadzonej działalności gospodarczej.

Spółka w związku z prowadzeniem działalności jest odpowiedzialna za powstanie szkody na zasadzie ryzyka związanego z prowadzeniem przedsiębiorstwa wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody - na podstawie art. 435 § 1 Kodeksu cywilnego. Spółka podkreśla, że praca w przedsiębiorstwie produkującym materiały wybuchowe wiąże się z określonym ryzykiem dla pracujących tam osób. Wnioskodawca zatrudniając pracowników stara się zapewnić im jak najbardziej bezpieczne i higieniczne warunki pracy, niekiedy jednak nawet przy zachowaniu należytej staranności nie jest w stanie uniknąć nieszczęśliwych wypadków. Ryzyko takie jest niejako wpisane w specyfikę prowadzonego przedsiębiorstwa. W związku z tym, że prowadzenie przedsiębiorstwa produkującego materiały wybuchowe wiąże się z możliwością wystąpienia ryzyka wypadku przy pracy, koszty ponoszone przez Spółkę w związku ze ziszczeniem się ryzyka należy uznać jako gospodarczo i racjonalnie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Powyższe uwagi potwierdzają sądy administracyjne. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 11 stycznia 2011 r. (sygn. akt I SA/Łd 1313/10) czytamy, że wypłata odszkodowania (renty wyrównawczej) nie wykracza poza szeroko pojęty zakres działalności gospodarczej. Mieści się w pojęciu kosztów związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie wykracza także poza cel działalności jakim jest osiągnięcie przychodu, gdyż możliwość zaistnienia wypadku, za który odpowiedzialność jest oparta na zasadzie ryzyka jest nierozerwalnie związana z normalnym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa. Dlatego wypłata odszkodowania za wypadek przy pracy oparta na zasadzie ryzyka jest wydatkiem mieszczącym się w pojęciu tzw. kosztów pracowniczych, niezbędnych do osiągnięcia celu w postaci uzyskania przychodu.

Wypełnienie obowiązków nałożonych przez Kodeks cywilny.

Obowiązek ponoszenia wydatków w postaci odszkodowania i renty jest nałożony na Spółkę przez art. 444 i 446 Kodeksu cywilnego. Brak wywiązania się z ciążącej na Wnioskodawcy odpowiedzialności wobec pracownika, który uległ wypadkowi przy pracy lub w przypadku jego śmierci wobec członków rodziny, narażałby Spółkę na wszczęcie postępowania egzekucyjnego i ponoszenia dodatkowych kosztów ściągnięcia zasądzonych należności. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 13 lipca 2010 r. (sygn. akt I SA/Wr 538/10), opisane we wniosku o interpretację i ponoszone przez spółkę wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników („wydatki pracownicze”), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 Kc). Tego rodzaju wydatki, mające charakter odszkodowawczy, stanowią - według Sądu - niewątpliwie wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika (przedsiębiorcy), jako takiego, pośrednio przyczyniając się do uzyskania przychodu.

W świetle powyższych argumentów Spółka stoi na stanowisku, że wypłacone comiesięcznie renty jako wydatki związane z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami mogą powiększać jej koszty podatkowe.

Brak ustawowego wyłączenia renty z kosztów uzyskania przychodów.

Jednym z warunków dla uznania danego wydatku za koszt podatkowy jest brak jego ustawowego wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy. Takie jednorazowe odszkodowania przyznane na podstawie przywołanego aktu prawnego należy odróżnić od rent wypłacanych na podstawie regulacji Kodeksu cywilnego. W doktrynie podatkowej podkreślane jest, że wszelkie wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów powinny być interpretowane ściśle, literalnie bez rozszerzania na kategorie niewskazane wprost przez ustawodawcę. Już w wyroku z 22 października 1992 r. (sygn. akt III ARN 50/92) Sąd Najwyższy stwierdził, że fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca. Jak podkreślił Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie w wyroku z 12 stycznia 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1052/10) respektowanie wspomnianej wyżej zasady prymatu wykładni literalnej prawa podatkowego konieczne jest zwłaszcza w tych przypadkach, gdy chodzi o przepisy o charakterze wyjątku. Art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy jest takim właśnie wyjątkiem, gdyż regułą jest możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych każdego wydatku, który został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Z tego też względu renty wypłacane na podstawie zawartych ugód pozasądowych lub wyroków sądowych z byłymi pracownikami/spadkobiercami zmarłego pracownika na podstawie art. 444-446 Kodeksu cywilnego nie mieszczą się w zakresie wyłączenia z kosztów podatkowych, zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak podkreślane jest w praktyce podatkowej ustawodawca, co do zasady, dostrzega związek między świadczeniami odszkodowawczymi na rzecz pracowników, a uzyskaniem przychodów bądź zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów, lecz postanowił konkretną kategorię odszkodowań wyłączyć z kosztów podatkowych. Przyjęcie innej interpretacji skutkowałoby uznaniem, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest zbędny, a taka interpretacja jest niedopuszczalna, z uwagi na fakt, że byłaby sprzeczna z naczelną dla demokratycznego państwa prawa zasadą domniemania racjonalności ustawodawcy (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 27 stycznia 2011 r., sygn. ILPB3/423-1065/09/11-S-2/DS).

Brak ustawowego wyłączenia odszkodowania i renty z kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe uwagi potwierdził także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który w wyroku z 29 czerwca 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 3225/10) wskazał, że ustawodawca wyłączył z kosztów ścisłe określone wydatki mające charakter odszkodowawczy, czyli co do zasady na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznał, że wydatki te, oprócz wymienionych w art. 16 ust 1 pkt 16, pkt 19 i pkt 22 ww. ustawy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, jeśli są funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością, czyli przyjął, że istnieje związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy świadczeniem odszkodowawczym a uzyskaniem przychodu czy też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

Podsumowanie.

W świetle przytoczonych w niniejszym wniosku argumentów Spółka uważa, że wydatki w postaci rent wypłacanych na rzecz byłych pracowników, którzy ulegli wypadkowi przy pracy lub osób bliskich, wobec których na zmarłym w następstwie wypadku przy pracy, ciążył obowiązek alimentacyjny, stanowią, niezależnie od podstawy określenia renty (wyrok, ugoda sądowa lub ugoda pozasądowa) koszty uzyskania przychodów po stronie Spółki. Powyższe wydatki mają bowiem służyć zachowaniu i zabezpieczeniu źródeł przychodów - przyczyniają się bowiem do umacniania pozytywnych relacji z pracownikami Spółki poprzez kreowanie świadomości, że w przypadku ewentualnego wypadku przy pracy mogą oni i ich najbliżsi liczyć na wsparcie finansowe ze strony Spółki. Ponadto, w ocenie Spółki, dla uznania takich rent za koszty uzyskania przychodów nie ma znaczenia zaprzestanie przez Spółkę prowadzenia tej części działalności, w ramach której doszło do wypadku przy pracy pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.