INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2011 r. (data wpływu 17 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej – jest:

• nieprawidłowe w części dotyczącej ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej,
• prawidłowe w części dotyczącej uznania środka trwałego za używany.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej środka trwałego oraz w zakresie stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 1980 Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem budynek mieszkalny stanowiący odrębną od gruntu nieruchomość na podstawie aktu notarialnego. Budynek ten został wzniesiony ok. 1930 roku.

W roku 1984 Zainteresowana nabyła wraz z mężem od Skarbu Państwa grunt pod przedmiotową nieruchomością na podstawie aktu notarialnego.

Po nabyciu nieruchomości przeprowadzony został gruntowny remont tzw. sposobem gospodarczym, tj. po zakupieniu materiału Wnioskodawczyni dokonywała wraz z mężem prac budowlanych we własnym zakresie. Nie posiada faktur dokumentujących ww. zakupy materiałów lub usług.

W okresie 1980 - 2010, Zainteresowana kilkukrotnie dokonywała wraz z mężem prac modernizacyjno-remontowych na przedmiotowej nieruchomości, w tym m.in. po pożarze poddasza w roku 2000. Prace te wykonywane były również we własnym zakresie, Wnioskodawczyni nie posiada dokumentów określających wartość poniesionych nakładów.

W okresie 1980 – 1991, Zainteresowana użytkowała przedmiotową nieruchomość wraz z całą swoją rodziną wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Począwszy od roku 1991 z dotychczasowej całej powierzchni budynku (190 m²), przeznaczonej na cele mieszkalne, dokonano wyodrębnienia części powierzchni (80 m²), na której prowadzona była działalność gospodarcza - sklep spożywczo-przemysłowy.

Pozostała część budynku (110 m²) nadal była użytkowana na cele mieszkaniowe.

W latach 1991 - 1993 działalność gospodarczą na części przedmiotowej nieruchomości prowadził mąż Zainteresowanej w ramach działalności jednoosobowej.

W latach 1993 - 1999 działalność gospodarczą na części przedmiotowej nieruchomości prowadził mąż Wnioskodawczyni ze swoim bratem w ramach spójki cywilnej.

W latach 1999 - 2005 działalność gospodarczą na części przedmiotowej nieruchomości prowadziła Zainteresowana z mężem w ramach spółki cywilnej.

Począwszy od roku 2005 do chwili obecnej na części przedmiotowej nieruchomości Zainteresowana prowadzi działalność gospodarczą samodzielnie w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej.

Nieruchomość opisana powyżej, mimo użytkowania jej części (110 m² z całej powierzchni budynku mieszkalnego 190 m²) w ramach opisanych powyżej działalności gospodarczych nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych żadnej z tych działalności gospodarczych.

W latach 2008 - 2010 po uzyskaniu pozwolenia budowlanego na rozbudowę ww. nieruchomości, Zainteresowana dokonała rozbudowy przedmiotowego budynku o dobudówkę o powierzchni 150 m², celem powiększenia powierzchni zajmowanej na cele prowadzenia działalności gospodarczej. Dobudówka stanowi część budynku, nie jest odrębnym obiektem budowlanym. Po wybudowaniu dobudówki łączna powierzchnia części budynku zajmowanego na cele działalności gospodarczej wynosi 230 m², a na cele mieszkalne zajmowane jest 110 m².

Zgodnie z Uwagami szczegółowymi do Klasyfikacji Środków Trwałych, jeżeli mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny. W związku z ww. danymi budynek ten jest klasyfikowany wg KŚT jako niemieszkalny - symbol 103 - Budynki handlowo - usługowe.

W związku z zaciąganym kredytem na dokonanie ww. inwestycji został sporządzony operat szacunkowy przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego z dnia 23.09. 2009 r.

W kwietniu 2010 roku Zainteresowana zakończyłam inwestycję. W maju 2010 roku dokonała wprowadzenia ww. części nieruchomości zajmowanej na cele prowadzenia działalności gospodarczej do środków trwałych swojej firmy (wniosła 80 m² „starej” części budynku mieszkalnego zajmowanego na cele działalności gospodarczej wraz z „nową” dobudówką o powierzchni 150 m²).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie stawki amortyzacyjnej.

Czy wprowadzając w roku 2010 powyżej opisaną nieruchomość prawidłowym jest zastosowanie stawki amortyzacyjne określonej w art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1 – dla środków trwałych używanych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku przedmiotowej nieruchomości zasadnym jest zastosowanie przepisów powołanych w zapytaniu.

Wnioskodawczyni uważa, iż środek trwały wyceniony wg zasad określonych w pkt 1a i 1b niniejszego wniosku powinien być uznany za używany w myśl przepisów art. 22j. Nieruchomość ta została wprowadzona do ewidencji środków trwałych w maju roku 2010. Zgodnie z przepisem art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy, w przypadku budynków mieszkalnych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji danego podatnika, które byłby używane lub ulepszone zastosowanie ma stawka indywidualna, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Przedmiotowa nieruchomość: spełnia kryterium nieruchomości używanej z uwagi na fakt, że wybudowana została w roku 1936 i tym samym wykorzystywana była przez poprzednich użytkowników przez okres zdecydowanie dłuższy niż 60 miesięcy przed ich nabyciem przez Wnioskodawczynię.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w części dotyczącej ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej,
• prawidłowe w części dotyczącej uznania środka trwałego za używany.
  
  

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j - 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1 ww. ustawy).

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Do tej grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

o ile będą spełniały następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność i współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.
  
  

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - z wyjątkiem:

• trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
• kiosków towarowych o kubaturze poniżej 5003, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 cytowanej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy.

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego używanego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji spełniały ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż w roku 1980 Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem budynek mieszkalny stanowiący odrębną od gruntu nieruchomość na podstawie aktu notarialnego, następnie nabyto grunt. Po nabyciu nieruchomości przeprowadzony został gruntowny remont tzw. sposobem gospodarczym, tj. po zakupieniu materiału Wnioskodawczyni dokonywała wraz z mężem prac budowlanych we własnym zakresie. Nie posiada faktur dokumentujących ww. zakupy materiałów lub usług. W okresie 1980 - 2010, Zainteresowana kilkukrotnie dokonywała wraz z mężem prac modernizacyjno-remontowych na przedmiotowej nieruchomości. W okresie 1980 – 1991, Zainteresowana użytkowała przedmiotową nieruchomość wraz z całą swoją rodziną wyłącznie na cele mieszkaniowe. Natomiast w latach 1991 – 2005 przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana w działalności gospodarczej męża zainteresowanej, jego brata oraz Zainteresowanej.

Od 2005 roku do chwili obecnej na części przedmiotowej nieruchomości Zainteresowana prowadzi działalność gospodarczą samodzielnie w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej.

W latach 2008 - 2010 dokonano rozbudowy przedmiotowego budynku o dobudówkę, celem powiększenia powierzchni zajmowanej na cele prowadzenia działalności gospodarczej. Dobudówka stanowi część budynku, nie jest odrębnym obiektem budowlanym.

Budynek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej Wnioskodawczyni w maju 2010 roku.

Zgodnie z Uwagami szczegółowymi do Klasyfikacji Środków Trwałych, jeżeli mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny. W związku z ww. danymi budynek ten jest klasyfikowany wg KŚT jako niemieszkalny - symbol 103 - Budynki handlowo - usługowe.

Jeżeli zatem ww. budynek:

1. nie stanowi budynku niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%,
2. został prawidłowo zaliczony do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych (z uwzględnieniem, iż w budynku tym znajduje się lokal niemieszkalny, stanowiący odrębny przedmiot własności),
3. będzie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podmiotu dokonującego amortyzacji,
4. przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy,

• to spełniać będzie kryteria zawarte w cyt. wyżej art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy i okres jego amortyzacji może wynosić co najmniej 3 lata (36 miesięcy).
  
  

Zaznaczyć należy, iż kwalifikacji środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Kwalifikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie posiadanych dokumentów i zgodnie z jego przeznaczeniem oraz związaną z nim konstrukcją i wyposażeniem. Z uwagi na powyższe w niniejszej interpretacji tut. organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni będzie mogła środek trwałych uznać za używany, po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji, a co za tym idzie zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną.

Reasumując, Wnioskodawczyni ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy, dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata. Jednakże środek ten stanowi budynek niemieszkalny, nie zaś jak wskazała Wnioskodawczyni mieszkalny, dla którego stawka amortyzacyjna nie może być krótsza niż 10 lat zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Z tego względu stanowisko Wnioskodawczyni w tej części uznano za nieprawidłowe.

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 środek trwały uznano za używany zgodnie ze wskazaniem przez Wnioskodawczynię, iż przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana przez okres dłuższy niż 60 miesięcy, w związku z powyższym w tej części stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. wartości początkowej środka trwałego) wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 18 sierpnia 2011 r. nr ILPB1/415-795/11-2/AG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.