Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1454/12/ZK
z 25 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 03 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 23 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 14 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego – jest nieprawidłowe,
• możliwości zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego oraz możliwości zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-1454/12/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 14 lutego 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W lipcu 2001 r. Wnioskodawczyni stała się prawowitym właścicielem budynku, poprzez nabycie:

1. połowy budynku w drodze umowy kupna-sprzedaży zawartej pomiędzy Wnioskodawczynią a siostrą matki (tj. ciotką),
2. połowy budynku w drodze darowizny otrzymanej od matki.
   
   

W momencie uzyskania prawa własności do budynku Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej, stąd też budynek nie stanowił środka trwałego i nie był ujęty w ewidencji środków trwałych. Budynek był wykorzystywany od 1959 r. jako budynek mieszkalny (zamieszkiwany przez jej rodzinę) i w takim też celu został przez Wnioskodawczynię nabyty. Zarówno wiek budynku, jak i stan budynku ze względu na mało efektywny sposób jego konserwacji przez poprzednich właścicieli, wymuszał konieczność wykonania generalnego remontu mającego na celu jego modernizację oraz odtworzenie właściwości użytkowych. We wrześniu 2001 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej związanej z nauczaniem języka angielskiego. W tym czasie nie przewidywała wykorzystania budynku w działalności gospodarczej. Remont budynku związany z zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych był prowadzony etapami i trwał do 2011 r. Za ten okres nie posiada Ona dokumentów stwierdzających wartość poniesionych nakładów, z wyjątkiem części faktur związanych z możliwością odzyskania podatku VAT z wydatków mieszkaniowych. Dotyczą one wybiórczej grupy towarów, które były objęte możliwością skorzystania z przywilejów na gruncie ustawy o VAT (zwrot VAT z budownictwa). Pozostałej dokumentacji nie posiada, gdyż nie spoczywał na niej obowiązek jej przechowywania.

Pod koniec 2011 r. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o przeznaczeniu części budynku na działalność gospodarczą. Nie został w tym celu wyodrębniony osobny lokal w rozumieniu przepisów o księgach wieczystych, jednakże w okresie od sierpnia 2011 r. do maja 2012 r. wykonała dodatkowe prace budowlano-remontowe. Prace te spowodowały nową aranżację parteru budynku, poprzez stworzenie holu szkoły, toalet, klasopracowni, pokoju nauczycielskiego, osobnego wejścia do części usługowej i mieszkalnej. W maju 2012 r. nastąpiło definitywne zakończenie etapu związanego z remontem budynku oraz adaptacją parteru tego budynku umożliwiającą jej prowadzenie działalności gospodarczej w postaci usług edukacyjnych. Na tą okoliczność w wydziale urbanistyki i architektury Urzędu Miasta został przedłożony „projekt budowlany - załącznik do sposobu zmiany użytkowania pomieszczeń mieszkalnych na parterze w budynku mieszkalnym na sale nauczania języków obcych”. W dniu 12 czerwca 2012 r. otrzymała zgodę na zmianę sposobu użytkowania. Jak twierdzi Wnioskodawczyni, umożliwiło jej to prawne wykorzystanie budynku jako środka trwałego w działalności oraz stanowiło uzasadnienie traktowania odpisów amortyzacyjnych, jako kosztu uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z faktem, iż w okresie od momentu uzyskania prawa własności budynku (2001 r.) do końca 2010 r. nie miała zamiaru wprowadzać obiektu do ewidencji środków trwałych, a tym samym nie była zobowiązana do ustalenia wartości będącej podstawą odpisów amortyzacyjnych - nie posiada dokumentów umożliwiających wyliczenie poniesionych wydatków. Prace dotyczące całego budynku (osuszanie pomieszczeń piwnicznych, drenaż gruntu wokół zabudowy, naprawa stropu, wymiana zadaszenia, wymiana instalacji doprowadzających media, itp.) przyczyniły się do stworzenia w odpowiednim standardzie pomieszczeń dydaktycznych umożliwiających prowadzenie szkoły językowej. W czerwcu 2012 r. Wnioskodawczyni zwróciła się o wycenę budynku przez biegłego. Operat szacunkowy został sporządzony przez biegłego, który określił wartość nieruchomości na dzień 01 lipca 2012 r., z podziałem wykazanych wartości dla części mieszkalnej oraz części usługowej. Celem operatu (strona 4,5) było ustalenie wartości rynkowej środków trwałych dla potrzeb ujawnienia w ewidencji środków trwałych. Operat wykazuje w osobnych pozycjach wartość budynku, jako całości oraz wartość części usługowej. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych z dniem 01 lipca 2012 r. wg wartości początkowej podanej dla części usługowej budynku sporządzonej przez biegłego. Odpisy amortyzacyjne dokonywane są od miesiąca sierpnia 2012 r., z uwzględnieniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej wynoszącej 10%. Wykorzystywany w działalności gospodarczej budynek stanowi współwłasność majątkową małżonków, przy czym małżonek Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej (nie wykazuje go w ewidencji środków trwałych).

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 12 lutego 2013 r., wskazano, iż:

1. w dniu nabycia budynku, obiekt ten spełniał kryteria środka trwałego,
2. przed nabyciem budynek nie był wykorzystywany przez Wnioskodawczynię,
3. klasyfikacja budynku na dzień jego nabycia: 111, tj. budynek mieszkalny jednorodzinny,
4. mąż Wnioskodawczyni stał się współwłaścicielem budynku jednocześnie z Wnioskodawczynią,
5. przed podjęciem decyzji o wykorzystaniu budynku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, tj. w okresie od 2001 r. do lipca 2011 r. wykonano następujące prace modernizacyjne i remontowe:
• wymiana instalacji wodno-kanalizacyjnej i centralnego ogrzewania,
  
• wymiana instalacji gazowej i elektrycznej,
  
• wymiana kotłów co.,
  
• wymiana stolarki okiennej i drzwiowej,
  
• wykonanie izolacji fundamentów budynku wraz z drenażem,
  
• nadbudowa budynku wraz ze zmianą konstrukcji dachu,
  
• wykonanie izolacji i wylewek stropów,
  
• rozbudowa budynku,
6. przeprowadzone prace w okresie od lipca 2001 r. do lipca 2011 r. stanowiły remont środka trwałego. Budynek wcześniej nie był remontowany. Natomiast prace wykonane w okresie od sierpnia 2011 r. do maja 2012 r. stanowiły ulepszenie, gdyż nadały obiektowi nowych cech użytkowych, wpływających bezpośrednio na jego większą funkcjonalność. Poprawiono funkcjonalność poprzez stworzenie dodatkowych toalet, holu, jak i wejścia do szkoły przystosowanego dla potrzeb osób niepełnosprawnych, którego wcześniej nie było. Wartość nakładów na ulepszenie nie jest Wnioskodawczyni znana kwotowo.
7. budynek w wyniku przeprowadzonych prac związanych z jego przystosowaniem do prowadzonej działalności gospodarczej, zmienił charakter na budynek usługowo-mieszkalny, stwierdzony opinią szacunkową sporządzoną przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego,
8. obiekt zalicza się do rodzaju 110 wg Klasyfikacji Środków Trwałych, gdyż ponad połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. Powierzchnia użytkowa wynosi 291,60 m², z czego tylko 127,50 m² służy działalności gospodarczej.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zastosowano prawidłową metodę określenia wartości początkowej środka trwałego, w oparciu o art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przyjmując jedynie wartość części użytkowej, a nie wartość całego budynku?
2. Czy można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą dla budynków 10%, w oparciu o art. 22j ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad.1. Brak obowiązku posiadania dokumentacji rachunkowej związanej z remontowaniem budynku w celach mieszkaniowych nie może stanowić przeszkody do wprowadzenia w przyszłości budynku do ewidencji środków trwałych. Wartość nakładów na remont budynku była wielokrotnie wyższa niż oszacowana przez biegłego wydzielona część usługowa, co może potwierdzać stan faktyczny (brak dokumentacji księgowej). Biorąc pod uwagę iż Wnioskodawczyni wykorzystuje w działalności gospodarczej wyłącznie wyodrębnioną część budynku konkretnie służącą jej do uzyskiwania przychodów uważa, iż ta część, a nie cały budynek powinna być podstawą odpisów stanowiących koszt uzyskania przychodu. Biorąc pod uwagę, iż nie istnieje możliwość ustalenia kosztu wytworzenia samej części usługowej Wnioskodawczyni uważa, iż określenie wartości początkowej na podstawie art. 22g ust. 9 jest zasadne i prawidłowe.

Ad.2. Ze względu na fakt, iż przedmiotowy budynek był przed nabyciem używany ponad 5 lat (był zamieszkiwany) zastosowanie stawki indywidualnej wynoszącej 10% jest prawidłowe, gdyż obiekt spełnia wymogi używanego środka trwałego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W świetle ww. przepisów grunt i znajdujący się na nim budynek stanowią odrębne środki trwałe. Przy czym, grunty nie podlegają amortyzacji.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Przy czym, w myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia wartości początkowej uzależniony jest m.in. od sposobu nabycia środka trwałego, bądź wartości niematerialnej i prawnej i uregulowany został w art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1, 2 i 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia (pkt 1),
• w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (pkt 2),
• w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (pkt 3).
  
  

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Stosownie natomiast do treści art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5, ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Jak wynika z treści złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia w lipcu 2001 r. Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej stała się właścicielem budynku mieszkalnego, poprzez nabycie:

• połowy budynku w drodze umowy kupna-sprzedaży zawartej pomiędzy Wnioskodawczynią a siostrą matki (tj. ciotką),
• połowy budynku w drodze darowizny otrzymanej od matki.
  
  

W dniu nabycia budynek spełniał kryteria środka trwałego. Od 1959 r. budynek był wykorzystywany jako budynek mieszkalny (zamieszkiwany przez rodzinę Wnioskodawczyni). We wrześniu 2001 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej związanej z nauczaniem języka angielskiego, jednakże nie wykorzystała budynku na potrzeby tej działalności. W okresie od lipca 2001 r. do lipca 2011 r. w budynku przeprowadzono prace remontowe. Pod koniec 2011 r. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o przeznaczeniu części budynku na działalność gospodarczą. Przy czym nie został w tym celu wyodrębniony osobny lokal. W okresie od sierpnia 2011 r. do maja 2012 r. w budynku przeprowadzono dodatkowe prace budowlano-remontowe mające na celu m.in. adaptację parteru budynku umożliwiającą prowadzenie działalności gospodarczej. Prace te stanowiły ulepszenie środka trwałego. Wnioskodawczyni nie posiada dowodów potwierdzających wysokość wydatków poniesionych na remont i ulepszenie przedmiotowego budynku w związku z czym wartość tego budynku została ustalona przez biegłego.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż wartość początkową wskazanego we wniosku budynku nabytego częściowo w drodze umowy sprzedaży, a częściowo w drodze umowy darowizny, a następnie remontowanego i przystosowanego do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ustalić należy jako sumę:

• wydatków poniesionych na nabycie połowy budynku (po wyłączeniu wartości gruntu),
• wartości rynkowej drugiej połowy budynku z dnia jej nabycia w drodze umowy darowizny, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości,
• wydatków poniesionych na remont (w okresie od lipca 2001 r. do lipca 2011 r.),
• udokumentowanych wydatków poniesionych na przystosowanie budynku do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.
  
  

Odnosząc się do możliwości ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku mieszkalnego, w sposób określony w art. 22g ust. 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, iż wartości przedmiotowej nieruchomości budynkowej nie można ustalić w oparciu o wycenę biegłego. Zauważyć bowiem należy, iż ustalenie wartości początkowej przez biegłego dotyczy wyłącznie środków trwałych wytworzonych przez podatnika. Nie dotyczy zatem ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze umów kupna i darowizny. Wnioskodawczyni nabyła wskazany we wniosku budynek częściowo w drodze umowy kupna, a częściowo w drodze umowy darowizny, co oznacza, iż jego wartość w chwili nabycia jest wartością znaną, wynikającą ze stosownych aktów notarialnych. Jedynie wartość wydatków poniesionych na remont tego budynku mieszkalnego w okresie od jego nabycia do dnia podjęcia decyzji o jego wykorzystaniu na potrzeby prowadzonej działalnosci gospodarczej może zostać ustalona z uwzględnieniem opinii biegłego, z uwagi na fakt, iż remont ten został przeprowadzony w budynku mieszkalnym i przed podjęciem decyzji o częściowym jego wykorzystaniu na potrzeby prowadzonej działalności. Natomiast z chwilą podjęcia decyzji o częściowym wykorzystaniu ww. budynku na potrzeby prowadzonej działalności, Wnioskodawczyni winna była gromadzić faktury (rachunki), stwierdzające wysokość wydatków poniesionych na jego przystosowanie do potrzeb tej działalności. W tym też zakresie Wnioskodawczyni winna była więc dochować należytej staranności i gromadzić faktury (rachunki), dotyczące ww. wydatków.

Wskazać również należy, iż na gruncie przedmiotowej sprawy środkiem trwałym będzie cały budynek mieszkalny (jak wskazano we wniosku), bowiem jego część wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej nie została prawnie wyodrębniona. Natomiast kosztem uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej mogą być odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie od tej części ustalonej we wskazany wyżej sposób wartości początkowej budynku mieszkalnego (środka trwałego), która jest wykorzystywana na potrzeby działalności (a więc w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej budynku – zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do jego treści, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wynika z treści złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia w lipcu 2001 r. Wnioskodawczyni nabyła budynek mieszkalny, spełniający kryteria uznania go za środek trwały. Budynek był wykorzystywany od 1959 r. jako budynek mieszkalny. Po przeprowadzeniu w budynku wskazanych we wniosku prac, Wnioskodawczyni wykorzystuje część budynku na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. W dniu 01 lipca 2012 r. ww. środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie wskazany we wniosku budynek mieszkalny w dniu jego nabycia spełniał definicję środka trwałego, a zatem był kompletny i zdatny do użytku, a przed nabyciem był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy (lub był ulepszony w ww. rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), to do jego amortyzacji możliwe jest ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego – jest nieprawidłowe,
• możliwości zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.