Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-18/12-2/AMN
z 29 marca 2012 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPB1/415-18/12-2/AMN
Data
2012.03.29



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów --> Pojęcie i wysokość kosztów uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
amortyzacja
działalność gospodarcza
lokal mieszkalny
stawka amortyzacji


Istota interpretacji
Czy zgodna z obowiązującymi przepisami jest decyzja podatnika dotycząca przyjęcia stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% oraz 10-letniego okresu amortyzacji nabytego budynku mieszkalnego?



Wniosek ORD-IN 732 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2011 r. (data wpływu 30 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 14 lipca 2011 r. Aktem Notarialnym sporządzonym w Kancelarii Notarialnej, Wnioskodawca dokonał zakupu nieruchomości (…). Nieruchomość zabudowana jest budynkiem mieszkalnym w zabudowie wolnostojącej wraz z częścią użytkową - pracownią projektową, o powierzchni użytkowej części mieszkalnej 178,88 m 2 i powierzchni użytkowej części użytkowej 80,09 m 2 oraz piwnicy o powierzchni użytkowej 30,14 m 2.

Budynek mieszkalny został wybudowany przez zbywających w 2005 roku i oddany do użytkowania w dniu 16 grudnia 2005 (Zaświadczenie dotyczące zakończenia budowy potwierdzające gotowość do użytkowania budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie wolnostojącej z dnia 16 grudnia 2005 wydane przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego) i od tego czasu aż do momentu sprzedaży tj. 14 lipca 2011 r. był wykorzystywany przez zbywających (na cele własne i na cele najmu). Wobec powyższego budynek mieszkalny został uznany przez Wnioskodawcę jako używany w rozumieniu 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem budynek był wykorzystywany przed nabyciem ponad 60 miesięcy.

Od momentu nabycia do dnia złożenia wniosku o interpretację nie przekwalifikowano budynku mieszkalnego na użytkowy. Nie dokonano w nim żadnych robót budowlanych, które spowodowałyby zmianę jego konstrukcji, a w związku z tym zmianę jego pierwotnego przeznaczenia. Podatnik wykorzystuje cały budynek na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Z chwilą nabycia (14 lipca 2011 r.) budynek mieszkalny został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Zastosowano podwyższoną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodna z obowiązującymi przepisami jest decyzja Wnioskodawcy dotycząca przyjęcia stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% oraz 10-letniego okresu amortyzacji nabytego budynku mieszkalnego...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeleniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

  • stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  • został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  • jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  • jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Budynki i lokale mieszkalne podlegają przy tym amortyzacji tylko o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu.

Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych, dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, str. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza ze podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Podatnik posiada oświadczenie zbywających o użytkowaniu budynku na cele własne i na cele najmu w okresie od 16 grudnia 2005 r. do 14 lipca 2011 r. (ponad 66 miesięcy).

Zatem, w związku z tym, iż nabyty budynek mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość jest zdatny do użytku, został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a przed jego nabyciem był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez ponad 60 miesięcy, istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie.

Podobne stanowisko w analogicznej sprawie zajął m.in. Urząd Skarbowy Warszawa-Targówek w postanowieniu z dnia 1 marca 2006 r. 1437/ZI/423/40/DJW/2006 Urząd Skarbowy Łódź-Widzew w postanowieniu z dnia 2 stycznia 2006 r. IX-005/452/Z7K/2005, Urząd Skarbowy w Płocku w postanowieniu z dnia 11 kwietnia 2007 r. 1419/UDD-415-14/07/AZ, Minister Finansów - Dyrektor izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 31 maja 2010 r. ITPB1/415-236a/10/DP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

  • pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

  • stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  • został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  • jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  • jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Budynki i lokale mieszkalne podlegają amortyzacji tylko w przypadku, gdy podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przez rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m 3, domków kempingowych i budynków zastępczych,

– dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do treści art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w lipcu 2011 roku zakupił nieruchomość, która zabudowana jest budynkiem mieszkalnym w zabudowie wolnostojącej wraz z częścią użytkową - pracownią projektową, o powierzchni użytkowej części mieszkalnej 178.88 m 2 i powierzchni użytkowej części użytkowej 80,09 m 2 oraz piwnicy o powierzchni użytkowej 30,14 m 2. Budynek mieszkalny został wybudowany przez zbywających w 2005 roku i oddany do użytkowania w dniu 16 grudnia 2005 r. i od tego czasu aż do momentu sprzedaży tj. 14 lipca 2011 r. był wykorzystywany przez zbywających (na cele własne i na cele najmu). Od momentu nabycia do dnia złożenia wniosku o interpretację nie przekwalifikowano budynku mieszkalnego na użytkowy. Nie dokonano w nim żadnych robót budowlanych, które spowodowałyby zmianę jego konstrukcji, a w związku z tym zmianę jego pierwotnego przeznaczenia. Budynek mieszkalny został uznany przez Zainteresowanego jako używany w rozumieniu 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem budynek był wykorzystywany przed nabyciem ponad 60 miesięcy. Wnioskodawca wykorzystuje cały budynek na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Z chwilą nabycia (14 lipca 2011 r.) budynek mieszkalny został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Zatem, w związku z tym, że lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość jest zdatny do użytku, został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a przed jego nabyciem był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli od 2005 roku do lipca 2011 roku, czyli ponad 60 miesięcy, istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie w okresie nie krótszym niż 10 lat.

Reasumując, decyzja Wnioskodawcy dotycząca przyjęcia stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% oraz 10-letniego okresu amortyzacji nabytego budynku mieszkalnego jest zgodna z obowiązującymi przepisami.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj