Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-757/12/ZK
z 19 września 2012 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2012r. (data wpływu do tut. Biura 25 czerwca 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2012r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej dwóch osób fizycznych. Spółka prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Spółka cywilna zakupiła nieruchomość gruntową z budynkiem handlowo-usługowym (niemieszkalnym). Zakupiony budynek był użytkowany ponad 5 lat przez poprzedniego właściciela i został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych spółki cywilnej.

Punkt 3 ust. l art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności lit. a) - opisuje budynki usługowo-handlowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji. Przedmiotowy budynek sklasyfikowany jest w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Przywoływany punkt 3 ust. 1 art. 22j ww. ustawy, dla budynków handlowo-usługowych używanych daje możliwość zastosowania okresu amortyzacji nie krótszego niż 3 lata, jednak z zastrzeżeniem, o ile są to budynki inne niż wymienione w punkcie 4 art. 22j tej ustawy.

Punkt 4 ustala indywidualną stawkę dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka podstawowa wynosi 2,5%. W tabeli stanowiącej Załącznik nr 1 do ustawy, tj. w Wykazie stawek amortyzacyjnych - w pozycji 01 znajdują się budynki niemieszkalne ze stawką 2,5% z symbolem podgrupy 10 oraz ze stawką 10% dla rodzaju 103 Klasyfikacji - który w załączniku opisany jest jako Kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m3 - trwale związane z gruntem. Ponieważ jest to opis niezgodny z brzmieniem opisu dla rodzaju 103 Klasyfikacji - powstaje wątpliwość interpretacyjna. Rodzaj 103 Klasyfikacji środków trwałych zawiera wyłącznie pojęcie Budynki handlowo-usługowe (bez wskazania na Kioski).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji, dla używanego budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych - spółka cywilna może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji nie wyższą niż 33,33% tak, by okres amortyzacji nie był krótszy niż 3 lata, zgodnie z art. 22j ust. l punkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji dla używanego budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych - spółka cywilna może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji nie wyższą niż 33,33% tak, by okres amortyzacji nie był krótszy niż 3 lata, zgodnie z art. 22j ust. l punkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zważywszy, iż art. 22j ust. 1 punkt 3 ww. ustawy powołuje się na Klasyfikację Środków Trwałych, która w rodzaju 103 wymienia Budynki handlowo-usługowe oraz w związku z przypisaniem dla rodzaju 103 podstawowej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, a więc nie 2,5% (co grupowało by budynek w punkcie 4 ust. l art. 22j ww. ustawy) – w opinii Wnioskodawcy spółka cywilna, której jest wspólnikiem może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości nie wyższej niż 33,33% rocznie, tak, by okres amortyzacji nie był krótszy niż 3 lata.

Opis w Załączniku nr 1, przy rodzaju 103 Klasyfikacji - jako Kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m3 - jest zdaniem Wnioskodawcy błędem ustawodawcy, gdyż jest niezgodny z treścią art. 22j ust. l punkt 3 ww. ustawy oraz grupowaniem Klasyfikacji Środków Trwałych i nie może wpływać na zastosowanie prawidłowej indywidualnej stawki amortyzacji dla budynków handlowo-usługowych, wynikającej z art. 22j punkt 3 w związku z literą a tej ustawy. Wnioskodawca wskazuje przy tym, iż dodatkowym potwierdzeniem rodzaju obiektów sklasyfikowanych w rodzaju 103 jest odniesienie w Klasyfikacji Środków Trwałych do klasyfikacji PKOB 1230, gdzie również w PKOB znajdujemy opis dla rodzaju 123 Budynki handlowo-usługowe (a nie kioski, które błędnie wpisano w załączniku nr 1 ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

  • tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
  • amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
  • tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
  • amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

  • dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
    1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
    2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
    - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
  • dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Zastosowanie właściwej indywidualnej stawki amortyzacyjnej uzależnione jest m.in. od zaliczenia środka trwałego do odpowiedniej kategorii środków trwałych wymienionych w punkcie 3 lub 4 ww. przepisu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., iż spółka cywilna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, zakupiła nieruchomość gruntową wraz z budynkiem handlowo-usługowym (niemieszkalnym). Zakupiony budynek był użytkowany ponad 5 lat przez poprzedniego właściciela. Przedmiotowy budynek zaliczony jest do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych i został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki, której Wnioskodawca jest wspólnikiem.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie ww. budynek został prawidłowo zaliczony do rodzaju 103 KŚT Budynki handlowo-usługowe, to spółka cywilna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, może dla tego środka trwałego, indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 36 miesięcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy.

Zaznaczyć przy tym należy, iż w niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych oraz odniesienia tej Klasyfikacji do klasyfikacji zawartej w PKOB. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Zauważyć należy, iż wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy brak jest sprzeczności przepisów, tj. niezgodności treści Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiącego Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, z brzmieniem art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy oraz Klasyfikacją Środków Trwałych (KŚT). W art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, dla budynków (lokali) innych niż wymienione w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, a więc dla budynków (lokali) innych niż niemieszkalne, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 2,5 % - ustawodawca ustalił okres amortyzacji wynoszący 10 lat, z dwoma wyjątkami wymienionymi w lit. a i b tego przepisu. Określony w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata dotyczy m.in. wszystkich trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 KŚT. Zgodnie z KŚT, rodzaj ten obejmuje – budynki handlowo-usługowe, tj. budynki: centrów handlowych, domów towarowych, samodzielnych sklepów i butików, kiosków towarowych na trwale związanych z gruntem, hal przeznaczone na targi, aukcje, wystawy, targowisk pod dachem, stacji paliw, stacji obsługi itp., aptek, pozostałe handlowo-usługowe.

Natomiast 10% stawka amortyzacji liniowej, o której mowa w poz. 01 Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych dot. wyłącznie tych budynków handlowo-usługowych, które są kioskami towarowymi o kubaturze poniżej 500 m3 - trwale związanymi z gruntem. Nie dotyczy więc pozostałych budynków handlowo-usługowych mieszczących się w rodzaju 103 KŚT, dla których liniowa stawka amortyzacyjna zgodnie z ww. Wykazem wynosi 2,5%.

Skoro jak wskazano we wniosku przedmiotowy budynek należy do rodzaju 103 KŚT, to powyższa kwestia nie ma zatem wpływu na faktyczną możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji tego środka trwałego. Z tej też przyczyny odstąpiono od stwierdzenia w tym zakresie nieprawidłowości stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj