Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-912/12/AP
z 31 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 23 lipca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 16 i 18 października 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2012 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 08 października 2012 r. Znak IBPBI/2/423-912/12/AP wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 16 i 18 października 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na usługach hotelowych i restauracyjnych, a także SPA i organizacji imprez. Działalność ta jest prowadzona w oparciu o budynek hotelu, znacznie rozbudowany. Budynek został wniesiony do przedsiębiorstwa Wnioskodawcy przez osobę fizyczną będącą uprzednio (do 2010 r.) udziałowcem Wnioskodawcy od momentu powstania.

Rozbudowę przedmiotowego budynku przeprowadzono w oparciu o odpowiednie akty administracyjne (głównie pozwolenia budowlane), przy czym prawa przysługujące osobie fizycznej, o której mowa była wyżej, zostały przez uprawniony organ przepisane na Wnioskodawcę. Wydatki na rozbudowę znacznie przekroczyły wymagane ustawą 20% wartości początkowej.

Wnioskodawca ze względu na istniejące od samego początku Jego bytu prawnego wątpliwości co do stawki amortyzacyjnej obiektu hotelowego wystąpił do organu statystycznego o kwalifikację tego obiektu w Klasyfikacji Środków Trwałych. Należy jednak nadmienić, że niezbyt trafnie Wnioskodawca w zapytaniu do organu statystycznego sformułował wszystkie elementy stanu faktycznego i prawnego, co w istocie spowodowało, że opinia jaką otrzymał od tego organu skomplikowała Mu sprawę ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej. W związku z powyższym Wnioskodawca ponownie wystąpił w dniu 9 grudnia 2011 r. do Urzędu Statystycznego w tej sprawie, przy czym doprecyzował opis niektórych elementów stanu faktycznego i prawnego.

W odpowiedzi Urząd Statystyczny pismem z dnia 21 grudnia 2011 r. (data wpływu 4 stycznia 2012 r.) określił, że obiekt rozbudowany mieści się w grupowaniu: KŚT grupa 1 podgrupa 10 rodzaj 109 „Pozostałe budynki niemieszkalne”.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 17 października 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 18 październik 2012 r.) Spółka dodatkowo wskazała, iż:

• budynek którego dotyczy wniosek został (w 2007 r.) przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy, stanowiąc aport wniesiony przez wspólnika będącego jego poprzednim właścicielem,
• budynek przed jego wprowadzeniem do ewidencji przez Wnioskodawcę był używany przez poprzedniego właściciela ponad 60 miesięcy, praktycznie od lat 90-tych. Według wiedzy Wnioskodawcy prawdopodobnie poprzedni właściciel w ogóle nie amortyzował obiektu, ale pewności Wnioskodawca nie ma,
• wydatki na rozbudowę stanowiły znacznie więcej niż 30% wartości początkowej (przy okazji Wnioskodawca sprostował, że przez pomyłkę błędnie wskazał, że wydatki przekroczyły wymagane ustawą 20%, podczas gdy miało być – w odniesieniu do budynków i budowli tak jak wymaga ustawa – 30%).
  
  

W związku z powyższym zadano następuje pytanie:

Czy rozbudowany obiekt hotelowy w świetle klasyfikacji statystycznej przedstawionej w opisie stanu faktycznego może korzystać ze stawki amortyzacyjnej 10%?

Zdaniem Spółki, Jej obiekt hotelowy zakwalifikowany przez Urząd Statystyczny w Łodzi według KŚT do grupy 1 podgrupy 10 rodzaj 109 „Pozostałe budynki niemieszkalne” może korzystać ze stawki 10% w okolicznościach, gdy według literalnej wykładni przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych mógłby zostać zamortyzowany nawet w ciągu 3 lat, a zgodnie z zasadami tej wykładni: „jeżeli wolno więcej, to tym bardziej wolno mniej”. Dlaczego Wnioskodawca uważa, że miałby prawo do zamortyzowania obiektu w ciągu 3 lat? Taki typ amortyzacji stanowi amortyzację według stawki indywidualnej, której zasady stosowania zawiera art. 16j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, a konkretnie w przypadku budynków i budowli pkt 3 i 4 tego przepisu.

Dokonując wykładni pkt 3 i 4 powołanego przepisu uprawnione jest twierdzenie, że zasadą dla amortyzowania budynków należących do podmiotów gospodarczych, które niemal zawsze są budynkami niemieszkalnymi, jest amortyzacja 40 letnia (w przeliczeniu stawka roczna 2,5%). Wynika to ze wskazania pkt 3 „dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat”. Z tego wynika, że co do zasady przez 10 lat amortyzowane mogą być tylko budynki inne niż niemieszkalne. Z drugiej strony przy określeniu możliwości zastosowania stawki 10% w pkt 3 nie może chodzić o budynki mieszkalne, bo te zgodnie z wykazem stawek amortyzacyjnych (poz. 1 załącznika nr 1 do ustawy) objęte są stawką jedynie 1,5%. W ocenie Wnioskodawcy powołany pkt 3 przy możliwości stawki 10% odnosi się np. do podgrupy 10 rodzaj 109, a więc także do Jego obiektu (według klasyfikacji US w Łodzi), co potwierdza zresztą także wykaz stawek - w pozycji 1 wymieniono podgrupy/rodzaje: 103, 109 i 010.

Oczywiście Wnioskodawca bierze pod uwagę, że przy wykładni pkt 3 może dojść do zupełnie innego wniosku, niż ten, który Wnioskodawca wyraził powyżej, to jest, że do jego obiektu przy ustaleniu stawki amortyzacji powinno się stosować zasadę wynikającą z pkt 4. Wnioskodawca uważa jednak, że taki wniosek jest całkowicie nieuprawniony. Jeżeli bowiem dokona się dokładnej wykładni pkt 3, to musi się dojść do wniosku, że od zasady z pkt 4, do której odsyła pkt 3, istnieją wyjątki w postaci pkt 3a i 3b, co Wnioskodawca wyjaśnia następująco: jeżeli chodzi o budynki niemieszkalne to należy je amortyzować przez 40 lat, inne niż niemieszkalne przez 10 lat, a te, które wymieniono (jako wyjątki od zasady) w pkt 3a i 3b nie krócej niż 3 lata.

Inna niż wyżej interpretacja wyjątków z pkt 3a i 3b to jest taka, że np. obiekty hotelowe są „niemieszkalne”, a więc mieszczą się w pkt 4, a nie 3a, byłaby nielogiczna, bo o jakie budynki chodziłoby wówczas w pkt 3a? Ponadto Wnioskodawca zwraca uwagę na jeszcze jeden szczegół: także w pkt 3a wymienia się: „inne budynki niemieszkalne”, zatem według ustawodawcy nie wszystkie budynki niemieszkalne są objęte działaniem pkt 4, co w prosty sposób prowadzi do wniosku, że budynki niemieszkalne z podgrup 103 i 109 (pkt 3a) odróżniają się od ogółu budynków niemieszkalnych (pkt 4), co z kolei pozwala twierdzić, że budynki niemieszkalne m.in. z podgrupy 109 można zamortyzować w ciągu 3 lat. Jeżeli więc obiekty niemieszkalne z podgrupy 109 można zamortyzować w ciągu 3 lat, co przekłada się na stawkę ponad 33% rocznie, to tym bardziej można zastosować stawkę 10% rocznie.

Wnioskodawca uważa, że poza argumentami prawnymi, które powołał wyżej, za możliwością amortyzacji indywidualnej w przypadku obiektów hotelowych przemawiają jeszcze względy logiczne. Nie da się porównać takich obiektów do obiektów typowo mieszkalnych, gdyż z natury rzeczy korzystający z hotelu nie zachowują takiej staranności i dbałości jak właściciele domów czy mieszkań, nie interesują ich remonty itd., a przekrój społeczny użytkowników hotelu jest bardzo szeroki. Z kolei fakt, że obiekty hotelowe są dostępne ogółowi chętnych do wypoczynku uniemożliwia ich właścicielom taką bieżącą kontrolę ich stanu jak to jest w przypadku innego rodzaju budynków do działalności gospodarczej, jak np. budynki administracyjne, produkcyjne itd.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że w świetle otrzymanej z organu statystycznego kwalifikacji obiektu hotelowego, na podstawie obowiązujących przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych miałby prawo zamortyzować ten obiekt w ciągu 3 lat, co tym bardziej uprawnia go do zastosowania stawki amortyzacyjnej 10% rocznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, m.in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j – 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 (art. 16i ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i – 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W konsekwencji, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2007 r. Spółka otrzymała w formie aportu środek trwały (budynek), który został ujęty w ewidencji środków trwałych. Budynek ten przed jego wprowadzeniem do ewidencji przez Wnioskodawcę był używany przez poprzedniego właściciela ponad 60 miesięcy. Spółka dokonała rozbudowy ww. budynku. Przy czym wydatki na rozbudowę stanowiły znacznie więcej niż 30% wartości początkowej ww. budynku. Wątpliwości Spółki budzi możliwość zastosowania do rozbudowanego środka trwałego indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 16j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do jego treści podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

pkt 3) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,

pkt 4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

• używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy (art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
• ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej (art. 16j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy).
  
  

W przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że przedmiotowy budynek został zaklasyfikowany zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do grupy 1 podgrupy 10 rodzaj 109 „Pozostałe budynki niemieszkalne” (dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych nie wynosi 2,5%).

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wskazać należy, iż skoro przedmiotowy budynek był po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji Spółki i stanowił używany środek trwały (był wykorzystywany przed nabyciem powyżej 60 miesięcy) oraz – co podkreśla Wnioskodawca – został on zaklasyfikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych (co nie było przedmiotem oceny w niniejszej interpretacji), to Spółka mogła, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną przed rozpoczęciem amortyzacji i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata.

Stanowisko Spółki uznać zatem należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Spółka dołączyła kserokopię pisma z Urzędu Statystycznego w Łodzi. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.