INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2009r. (data wpływu do Organu 16 grudnia 2009r.), uzupełnionym w dniach 01 i 08 lutego 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzowania wskazanych we wniosku nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2009r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzowania wskazanych we wniosku nieruchomości.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne, dlatego też pismem z dnia 29 stycznia 2010r. Znak: IBPBI/1/415-1121/09/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 01 i 08 lutego 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni, w drodze przetargu nabyła działkę o powierzchni 44,61 arów wraz z znajdującymi się na niej: budynkiem biurowym, garażami (5 stanowisk na samochody ciężarowe powyżej 12 ton oraz 5 stanowisk na samochody osobowe), magazynami paliw (nieczynne) oraz wiatą po byłej bazie transportowej. Działka uzbrojona jest w energię elektryczną, przyłącze wodne z wodociągu wiejskiego, kanalizację z własnym szambem. Działka posiada dojazd do drogi publicznej i jest utwardzona.

W uzupełnieniu wniosku wskazano natomiast, iż Wnioskodawczyni wraz z mężem (między małżonkami istnieje wspólnota majątkowa) zakupiła od Państwowych Gospodarstw Leśnych Lasy Państwowe prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z budynkami i budowlami znajdującymi się na tym terenie, za kwotę 345.000 zł (trzysta czterdzieści pięć tysięcy złotych). Na zakupionym terenie znajdują się następujące budynki i budowle: magazyny, budynki garażowe, budynek biurowy, wiata, kotłownia do ogrzewania pomieszczeń, ogrodzenie, plac utwardzony.

Obiekt pochodzi z 1968r., stanowił bazę transportową i od tamtej pory nie było nic modernizowane. Po zakupie Wnioskodawczyni chce nadal prowadzić na tym terenie działalność gospodarczą tak jak przed zakupem, tj. od marca 2003r. (od tego roku dzierżawiła ten obiekt od Nadleśnictwa). Rozlicza się na zasadach ogólnych (księga przychodów i rozchodów) i wprowadziła do ewidencji środków trwałych przedmiotowe budynki i budowle jako jedną całość, a dla celów amortyzacji przyjęła indywidualną stawkę amortyzacyjną na poziomie 10% na 10 lat, biorąc pod uwagę, że obiekt pochodzi z 1968r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy prawidłowo zastosowała indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie dla ww. obiektu...

Czy do celów amortyzacji przy prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarczej wystarczy dokonać wyceny samej nieruchomości jako całość (magazyny, budynki garażowe, budynek biurowy, kotłownia do ogrzewania pomieszczeń, ogrodzenie, plac utwardzony) czy każdy budynek z osobna...

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowym jest zastosowanie stawki amortyzacji w stosunku do całości obiektu ze względu na to, że na fakturze oraz w akcie notarialnym podana jest jedynie ogólna wartość transakcji (podano powierzchnię nieruchomości, bez wyszczególnienia ich wartości).

Natomiast stawkę w wysokości 10% zastosowała mając na uwadze to, że obiekt używany jest od dawna, tzn. powyżej 60 miesięcy i będzie nadal wykorzystywany w jej działalności co najmniej przez kilka następnych lat.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zm.). Zgodnie z Uwagami Wstępnymi części I Objaśnień wstępnych do ww. rozporządzenia, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Granice instalacji należących do wyposażenia budynku stanowią w zależności od rodzaju instalacji np. mufy, studzienki rewizyjne, zawory zamykające dopływ wody, gazu, czynników grzewczych, itp.

Natomiast instalacje nietypowe bądź takie, które mogą obsługiwać kilka budynków lub mogą funkcjonować niezależnie od instalacji będących integralną częścią budynku stanowią samodzielny środek trwały.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni nabyła razem z mężem prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz ze znajdującymi się na nim budynkami i budowlami. Z załączonego i powołanego we wniosku pisma Urzędu Statystycznego w Łodzi wynika, iż ww. składniki zostały zaliczone do różnych grupowań (symboli) KŚT. W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy ze wskazanych we wniosku składników majątkowych stanowi odrębny środek trwały, który może podlegać amortyzacji, z wyjątkiem prawa użytkowania wieczystego gruntu, stanowiącego niepodlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkowa lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji dla budynków i budowli przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
  -dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni wykorzystywuje w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, stanowiące jej współwłasność, budynki niemieszkalne i budowle, które dla celów amortyzacji potraktowała jako jedną całość i zastosowała indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Jak wskazano wyżej, przedmiotowe składniki majątku stanowią odrębne środki trwałe (zaliczone do różnych grupowań (symboli) KŚT.

Zatem w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do budynków niemieszkalnych (o ile są kompletne i zdatne do użytku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej) może znaleźć zastosowanie cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, przewidujący dla budynków i lokali niemieszkalnych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o ile właściwą stawką amortyzacyjną dla amortyzacji poszczególnych (odrębnych) budynków niemieszkalnych jest stawka 2,5%. Zauważyć przy tym należy, iż dla wymienionych w ww. przepisie środków trwałych nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Natomiast do budynków niemieszkalnych, dla których właściwą stawką amortyzacyjną jest inna stawka niż 2,5% oraz do poszczególnych budowli zaliczonych do grupy 2 KŚT (o ile są kompletne i zdatne do użytku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej), może znaleźć zastosowanie art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, przewidujący możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej m.in. dla używanych środków trwałych, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Przy czym Wnioskodawca powinien wykazać, że środki trwałe przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawczyni, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.