Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1011/09/ZK
z 15 lutego 2010 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBI/1/415-1011/09/ZK
Data
2010.02.15



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
działalność gospodarcza
koszty uzyskania przychodów
środek trwały
wartość początkowa środków trwałych


Istota interpretacji
1. Czy ustaloną przez rzeczoznawcę wartość budynku magazynowo-biurowego można przyjąć jako wartość początkową (wprowadzając tą wartość do ewidencji środków trwałych)?
2. Jaką prawidłową stawkę amortyzacji należy zastosować do tak powstałego budynku magazynowo-biurowego po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych?



Wniosek ORD-IN 2 MB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2009r. (data wpływu do tut. Biura 30 listopada 2009r.), uzupełnionym w dniu 27 stycznia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

  • sposobu ustalenia wartości początkowej budynku magazynowo-biurowego – jest nieprawidłowe,
  • możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej budynku magazynowo-biurowego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne, dlatego też pismem z dnia 11 stycznia 2010r. Znak: IBPBI/1/415-1011/09/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 27 stycznia 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą, opodatkowaną na zasadach ogólnych – podatkiem liniowym, prowadzi księgi handlowe. Rodzaj działalności: handel hurtowy i detaliczny książek i innych artykułów. W 2007r. otrzymał od żony #189; nieruchomości składającej się z budynku mieszkalnego i budynku gospodarczego. Budynki te były wybudowane ponad 30 lat temu. Wartość darowizny wynosiła 50.000,00 zł. W akcie notarialnym nie określono wartości poszczególnych budynków. W jednym z budynków – stodole (obiekt nie nadawał się do użytkowania, nie spełniał warunków budynku biurowo-magazynowego), dokonał gruntownego remontu (zgłoszenie remontu do Starostwa Powiatowego) głównie własnymi siłami. Chciałby wykorzystywać ten obiekt w działalności gospodarczej jako budynek magazynowo-biurowy. W związku z tym, że nie był w stanie określić wysokości poniesionych nakładów na kapitalny remont budynku, wyceny tych nakładów dokonał rzeczoznawca (określił wartość budynku biurowo-magazynowego). Wartość budynku biurowo-magazynowego określonego przez rzeczoznawcę (operat szacunkowy), Wnioskodawca chciałby przyjąć jako wartość początkową budynku na dzień wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

  • działalność gospodarczą Wnioskodawca prowadzi nieprzerwanie od dnia 01 marca 1991r.,
  • budynek stodoły był użytkowany przez poprzedniego właściciela co najmniej 30 lat,
  • nieruchomość jest współwłasnością Wnioskodawcy i jego żony po 50%,
  • przeprowadzony remont dotyczył całej stodoły,
  • remont polegał na generalnym remoncie poszycia dachu, wymianie niektórych zbutwiałych ścian drewnianych na murowane, tynkowaniu wewnątrz i na zewnątrz budynku, remoncie posadzek, remoncie instalacji elektrycznej, wykonaniu instalacji centralnego ogrzewania, wymianie okien, dociepleniu budynku,
  • remont został przeprowadzony w latach 2008-2009,
  • powstały po remoncie budynek magazynowo-biurowy zgodnie z KŚT zaliczy do grupy 1 podgrupy 10 rodzaju 100, 101, 104, 105, 109.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy ustaloną przez rzeczoznawcę wartość budynku magazynowo-biurowego można przyjąć jako wartość początkową (wprowadzając tą wartość do ewidencji środków trwałych)...

Jaką prawidłową stawkę amortyzacji należy zastosować do tak powstałego budynku magazynowo-biurowego, po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa powstałego po remoncie budynku biurowego-magazynowo została ustalona prawidłowo na podstawie wyceny rzeczoznawcy.

Można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W świetle powyższego środkiem trwałym może być wskazany we wniosku budynek magazynowo-biurowy.

Odrębnym środkiem trwałym jest natomiast nieruchomość gruntowa, na której ww. budynek jest położony, która nie podlega amortyzacji.

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych określa art. 22g ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1, 2 i 3 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

  • w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia (pkt 1),
  • w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (pkt 2),
  • w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (pkt 3).

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5, ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Należy także mieć na względzie, iż w myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika w szczególności, iż w 2007r. Wnioskodawca nabył od swojej żony w drodze umowy darowizny #189; nieruchomości składającej się z budynku mieszkalnego i budynku gospodarczego. Przy czym w akcie notarialnym (umowie darowizny) została podana ogólna wartość całej darowizny bez podziału na poszczególne składniki majątku. W jednym z budynków (stodole) w latach 2008-2009 dokonał gruntownego remontu, w wyniku którego powstał budynek biurowo-magazynowy, który zamierza wykorzystywać w prowadzonej działalności gospodarczej. Remont polegał na generalnym remoncie poszycia dachu, wymianie niektórych zbutwiałych ścian drewnianych na murowane, tynkowaniu wewnątrz i na zewnątrz budynku, remoncie posadzek, remoncie instalacji elektrycznej, wykonaniu instalacji centralnego ogrzewania, wymianie okien, dociepleniu budynku.

W przedmiotowej sprawie zważywszy, iż łączna wartość otrzymanych w drodze darowizny składników majątku jest wartością znaną wynikającą z umowy, zastosowanie znajdzie generalna zasada ustalania wartości początkowej, określona w art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Przy czym z uwagi na określenie w umowie darowizny łącznej wartości tych składników majątku, wartość początkową budynku stodoły, Wnioskodawca winien określić we własnym zakresie.

Wartość początkową budynku stodoły należy powiększyć o nakłady jakie zostały poniesione na remont generalny tego budynku, zważywszy, iż nakłady te zostały poniesione przed oddaniem nieruchomości (środka trwałego) do użytkowania i w okresie prowadzenia przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Zauważyć przy tym należy, iż jak wynika z wniosku, przeprowadzony remont miał na celu m.in. przystosowanie budynku stodoły do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. W wyniku przeprowadzonych prac powstał bowiem budynek biurowo-magazynowy.

Wartości przedmiotowego budynku nie można ustalić w oparciu o wycenę biegłego. Ustalenie wartości początkowej przez biegłego dotyczy wyłącznie środków trwałych wytworzonych przez podatnika, jeżeli nie można ustalić kosztu wytworzenia, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2, w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy, zawierającymi generalną zasadę ustalania wartości początkowej wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych. Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Mając na względzie przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, a w szczególności fakt, iż nakłady na nieruchomości będącej przedmiotem wniosku zostały poniesione w okresie prowadzenia przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej i w celu przystosowania jej do wykorzystywania na potrzeby tej działalności, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca powinien gromadzić dowody, dotyczące wydatków związanych z poczynionymi nakładami w tym składniku majątkowym.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkowa lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji budynków przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

­ -dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
-dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3), ­ dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza wykorzystywać w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej budynek biurowo-magazynowy, którego jest współwłaścicielem, a zatem budynek niemieszkalny. Budynek ten zgodnie z KŚT zaliczy do grupy 1 podgrupy 10 rodzaju 100, 101, 104, 105, 109. Zauważyć należy, iż pojedynczy składnik majątku, a tym bardziej wskazany we wniosku budynek niemieszkalny nie może zostać zaliczony do kilku grupowań (symboli) KŚT.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zm.). Zgodnie z częścią I Uwagi Wstępne Objaśnień do ww. rozporządzenia Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Nadmienia się, iż to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Kwestii tych, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym zastosowanie może znaleźć cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, przewidujący dla budynków i lokali niemieszkalnych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o ile właściwą stawką amortyzacyjną dla amortyzacji wskazanego we wniosku budynku niemieszkalnego jest stawka 2,5%. Mając na uwadze, iż okres użytkowania ww. budynku wynosi ponad 30 lat, okres amortyzacji przedmiotowego budynku może wynosić 10 lat, a tym samym stawka amortyzacyjna będzie wynosić 10%.

Zauważyć przy tym należy, iż dla wymienionych w ww. przepisie środków trwałych nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Jeżeli zatem obiekt będący przedmiotem wniosku, został prawidłowo zaliczony do grupy 10 KŚT i właściwą stawką amortyzacyjną dla niego jest stawka 2,5%, to prezentowane we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj