Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-190/10/KB
z 28 kwietnia 2010 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBI/1/415-190/10/KB
Data
2010.04.28
Referencje
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
amortyzacja
ewidencja środków trwałych
nieruchomości
stawka amortyzacji
stawka indywidualna
środek trwały
Istota interpretacji
określenie właściwych stawek amortyzacyjnych
Wniosek ORD-IN 4 MB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 18 stycznia 2010r.), uzupełnionym w dniu 29 marca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia stawek amortyzacyjnych – jest nieprawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 18 stycznia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie określenia stawek amortyzacyjnych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 09 marca 2010r. Znak IBPBI/1/415-41/10/KB, IBPBI/1/415-190/10/KB, IBPBI/1/415-191/10/KB, IBPBI/1/415-192/10/KB, IBPBI/1/415-193/10/KB, IBPBI/1/415-194/10/KB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 29 marca 2010r. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest wynajem nieruchomości (pomieszczeń biurowych, użytkowych oraz hal magazynowych) dla podmiotów1) prowadzących działalność gospodarczą. W miesiącu lipcu 2009 roku przystąpił do licytacji komorniczej, dotyczącej zakupu dwóch nieruchomości na cele prowadzonej przez niego działalności. Po wygranej licytacji i spełnieniu wszystkich stawianych mu warunków zakupu, otrzymał postanowienie z sądu rejonowego z dnia 29 września 2009 roku o przysądzeniu własności Nieruchomości I oraz postanowienie z dnia 01 października 2009 roku o przysądzeniu własności Nieruchomości II. Dnia 14 grudnia 2009 roku sąd stwierdził prawomocność postanowienia o własności Nieruchomości I z dniem 08 listopada 2009 roku oraz prawomocność postanowienia o własności Nieruchomości II z dniem 14 listopada 2009 roku. Wnioskodawca w październiku 2009 roku przystąpił do użytkowania nieruchomości, natomiast w listopadzie 2009r. spisał pierwsze umowy z klientami na podnajem pomieszczeń. Według operatu szacunkowego, sporządzonego na cele licytacji komorniczej, Wnioskodawca dysponuje następującymi danymi: Nieruchomość I zabudowana jest budynkiem biurowym, budynkiem magazynowo – wystawowym, kotłownią i portiernią, znajdują się na niej również ogrodzenia, place i drogi z kostki betonowej oraz sieć infrastruktury podziemnej. W operacie szczegółowo opisane zostały:
Budynki A, B i C połączone są wspólnymi ścianami stanowiąc jednolitą całość. Wartość każdego z tych budynków została odrębnie wyceniona w operacie, z wyjątkiem parkingów, ogrodzeń i dróg, których wartość nie została wydzielona. Wyszczególniona została również wartość gruntu. Ponadto Wnioskodawca dysponuje dokumentami od wcześniejszego właściciela (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością):
Ww. postanowienie odnosi się do budynku administracyjnego (A), który pierwotnie wpisany był do rejestru zabytków, następnie, po otrzymaniu pozwolenia, został rozbudowany i zmodernizowany. Wnioskodawca rozpoczął prace w Nieruchomości I A (budynek administracyjny), polegające na wymianie gazowej instalacji na centralne ogrzewanie oraz adaptacji części pomieszczeń znajdujących się w budynku, postawienie ścianek działowych, końcowe wykończenie pomieszczeń. Nieruchomość II zabudowana budynkiem biurowym i budynkiem magazynowym, znajdują się na niej również ogrodzenia, place i drogi z kostki betonowej oraz sieć infrastruktury podziemnej. Budynek administracyjny (budynek A) wg operatu wzniesiony został w 2000r. Budynek magazynowy (budynek B) wg operatu przylega północną ścianą do budynku biurowego i stanowi ciąg segmentów. Budynki budowane były najprawdopodobniej w okresie międzywojennym i stanowiły część istniejącego na nieruchomości w tym okresie tartaku. Wartość każdego z tych budynków została odrębnie wyceniona w operacie z wyjątkiem parkingów, ogrodzeń i dróg, których wartość nie została wydzielona. Odrębnie wyszczególniona została również wartość gruntu. Ponadto Wnioskodawca dysponuje decyzją Urzędu Miejskiego z dnia 15 stycznia 2001r. od wcześniejszego właściciela (osób fizycznych – małżeństwa) o przystąpieniu do użytkowania budynku administracyjno – biurowo – socjalnego (A). W Nieruchomości II część budynku magazynowego (B) jest niezdatna do użytkowania, dlatego też Wnioskodawca dokonał wyburzenia tej części. W uzupełnieniu wniosku wskazano m.in., iż:
W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie: Czy możliwe jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla używanych budynków Nieruchomości I i II na podstawie dokumentacji, którą Wnioskodawca dysponuje, a dla pozostałych środków trwałych stawki zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż – dla budynków używanych niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Przepisy podatkowe nie określają jakimi dokumentami należy udokumentować używanie środka trwałego. W przypadku Nieruchomości I, w skład której wchodzi budynek administracyjno – biurowy, magazynowy, kotłownia, portiernia, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dla:
W przypadku Nieruchomości II, w skład której wchodzi budynek administracyjny oraz budynek magazynowy, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dla:
Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje: Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Kosztami uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy). Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Natomiast stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j – 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
Zauważyć przy tym należy, iż dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy tj. budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie ustalono 60-miesięcznego okresu użytkowania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. W przypadku tych środków wystarczającym minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawki indywidualnych jest 1 pełny rok. Przy czym przepisy ww. ustawy nie określają jakimi dowodami należy udokumentować okres używania ww. środków trwałych. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca nabył w drodze licytacji komorniczej dwie nieruchomości składające się z prawa własności gruntu oraz posadowionych na nim budynków. Każdy z budynków Wnioskodawca uznał za odrębny środek trwały i zakwalifikował do odpowiedniej grupy według Klasyfikacji Środków Trwałych. Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż dla:
- możliwym było zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca jest bowiem w posiadaniu dokumentów potwierdzających moment wcześniejszego oddania ww. budynków do używania. Przy czym okres amortyzacji ww. budynków nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Przy czym, ustalając pełną liczbę lat, o których mowa w ww. przepisie, należy brać pod uwagę ilość kolejnych, pełnych 12-miesięcznych okresów, jakie upłynęły od dnia oddania do używania środka trwałego do dnia jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, a nie lata kalendarzowe. We wniosku wskazano, iż Wnioskodawca jest w posiadaniu decyzji urzędu miasta, która zezwala na użytkowanie budynku administracyjno – biurowego, wchodzącego w skład Nieruchomości I z dniem 23 marca 2000r., zawiadomienia o przystąpieniu do całkowitego użytkowania obiektu kotłowni gazowej z dniem 15 stycznia 2002r. oraz decyzji urzędu miasta, która zezwala na użytkowanie budynku administracyjnego, wchodzącego w skład Nieruchomości II z dniem 15 stycznia 2001r. Zatem właściwą stawką amortyzacyjną jest dla:
Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do budynku handlowo – wystawowego, wchodzącego w skład Nieruchomości I, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca wskazał, iż budynek ten zakwalifikował do rodzaju 103 KŚT. Dysponuje decyzją urzędu miasta, o przystąpieniu do użytkowania tego budynku z dniem 23 marca 2000r. Jeżeli zatem przed wprowadzeniem tego budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, był on faktycznie wykorzystywany przez okres min. 60 miesięcy przez poprzednich właścicieli, możliwe jest ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Okres amortyzacji dla tego budynku, zgodnie z tym przepisem, nie może być krótszy niż 3 lata. Zatem właściwą indywidualną stawką dla jego amortyzacji będzie stawka w wysokości 33,33%. We wniosku wskazano także, iż w odniesieniu do budynku magazynowego, wchodzącego w skład Nieruchomości II, zakwalifikowanego do rodzaju 104 KŚT, Wnioskodawca nie dysponuje dokumentami pozwalającymi mu na określenie momentu oddania tego budynku do używania. Wobec powyższego nie jest możliwym ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla amortyzowania tego budynku, a zatem do amortyzacji tego środka trwałego, powołany w stanowisku Wnioskodawcy przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie znajduje zastosowania. Budynek ten należy amortyzować według stawki wskazanej w Wykazie Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym wykazem, stawką 4,5% amortyzuje się zaliczone do grupy 104 środków trwałych zbiorniki, silosy oraz magazyny podziemne, zbiorniki i komory podziemne (z wyłączeniem budynków magazynowych i naziemnych). Powyższe wyłączenie oznacza, że dla amortyzacji budynków magazynowych i naziemnych, zakwalifikowanych do rodzaju 104 KŚT, a więc także i do budynku magazynowego wskazanego we wniosku, należy stosować stawkę amortyzacyjną właściwą dla budynków niemieszkalnych, tj. 2,5%. Zaznaczyć przy tym należy, iż wydając niniejszą interpretację oparto się na kwalifikacji środków trwałych do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych dokonanej przez Wnioskodawcę, wskazanej w uzupełnieniu wniosku. Zauważyć bowiem należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej, jak również tego, co mieści się w określonym grupowaniu KŚT, nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku wątpliwości w zakresie stosowania i ustalenia klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wyjaśnienia bądź wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego do Urzędu Statystycznego w Łodzi. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Nadmienić należy, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 oraz 3-6, zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31 – 511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała. Referencje
|
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.